Το... δράμα ενός 13χρονου

Αγαπημένε μου Τζίγγερ,

Αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω κι ελπίζω η τελευταία. Και δεν σου γράφω ως μία απογοητευμένη οπαδός του Παναθηναϊκού, που γι' ακόμη μία φορά έχασε το Πρωτάθλημα. Ίσως το πιο σημαντικό Πρωτάθλημα στην ιστορία μας, αφού φέτος είναι τα γενέθλια των 100 χρόνων της ομάδας μας. Σου γράφω ως θεία, που το βράδυ της Κυριακής δεν είχε μία έστω δικαιολογία για να παρηγορήσει τον 13χρονο ανιψιό της που έκλαιγε, επειδή ΚΑΙ φέτος η ομάδα του ΔΕΝ θα πάρει Πρωτάθλημα.

Και τι δικαιολογία να βρεις, όταν ο μικρός σου λέει: «Ντρέπομαι να πάω αύριο στο σχολείο, επειδή όλα τα παιδιά θα με κοροϊδεύουν». Του είπα: «Κορόιδεψε τα κι εσύ για το μπάσκετ, που κάθε χρόνο παίρνουμε
πρωτάθλημα. Έχουμε σηκώσει και τέσσερα ευρωπαϊκά». Αν το σκεφτείς, καλά, έχω δίκιο σε αυτό και δεν είναι δικαιολογία. Είναι ο μόνος λόγος για να υπερηφανευόμαστε εμείς οι Βάζελοι. Αλλά σε ένα 13χρονο αγόρι, που αυτός και οι φίλοι του ασχολούνται μόνο με τη μπάλα, δεν είναι αρκετό.

«Ποιος ασχολείται με το μπάσκετ ρε Δήμητρα» μου λέει ο μικρός και συνέχιζε να κλαίει. Μου σπάραξε η καρδιά και θύμωσα πολύ μαζί σου. Μα πιο πολύ με θύμωσαν οι αλήθειες του μικρού. «Είμαι 13 χρονών κι έχω δει μόνο μία φορά πρωτάθλημα, ενώ ο Θάνος (σημ. ο κολλητός του που είναι Ολυμπιακός) κάθε χρόνο παίρνει πρωτάθλημα. Αύριο θα με κοροϊδεύει και τα παιδιά θα μου κάνουν φατούρο». Με λίγα λόγια, την Δευτέρα ο ανιψιός μου θα φάει ένα σωρό καρπαζιές, διότι είναι Παναθηναϊκός, όπως ο παππούς του, ο μπαμπάς του, η μαμά του και η θεία του.

Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα εμένα όταν ήμουν 13 χρονών, τότε που η ομάδα μου είχε πρόεδρο τον δικό σου θείο και σε αντίθεση με τον δικό μου ανιψιό, εγώ είχα για καρπαζιές τον κάθε γαύρο και αεκτζή συμμαθητή μου. Τότε, που έπαιρνα το ένα στοίχημα μετά το άλλο και τη μία σοκολάτα μετά την άλλη. Τότε, που με τον πατέρα μου μετά από κάθε νίκη του ευρωπαίου και μεγάλου ελληνικού συλλόγου, κάναμε έπαρση της παναθηναϊκής σημαίας.

Αυτές οι αναμνήσεις μου είναι ο λόγος που ο μικρός έγινε Παναθηναϊκός κι εξακολουθεί να είναι. Γιατί, «αγαπημένε μου Τζίγγερ» τελικά δεν έχει σημασία να πάρεις ένα πρωτάθλημα κάθε τέσσερα χρόνια. Σημασία έχει να κρατήσεις τους μικρούς οπαδούς της ομάδας, οι οποίοι είναι Παναθηναϊκοί και δεν ξέρουν το λόγο. Αν συνεχίσεις έτσι, σε λίγα χρόνια κανένα παιδάκι δεν θα γίνεται Παναθηναϊκός.

Την Κυριακή το βράδυ ο μικρός κατέβασε το κασκόλ από τον τοίχο κι έδωσε στη μάνα του να πετάξει την επετειακή φανέλα, των 60 ευρώ, που την αγόρασε με χαρά από τα λεφτά που μάζεψε τα Χριστούγεννα στα κάλαντα. «Ρε συ Δήμητρα δεν μπορώ να χάνουμε συνέχεια» μου έλεγε ξανά και ξανά
κλαίγοντας. Και ξέρεις τι τον συμβούλεψα στο τέλος; «Γίνε Ολυμπιακός»!

Δήμητρα Ζάρκου (συντάκτρια του www.e-go.gr)