ΚΑΜΕΝΑ ΧΩΡΙΑ: 8 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ «ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ» Η ΝΕΟΠΛΟΥΤΗ ΕΛΛΑΣ

Μια φωτογραφία στην ΑΥΓΗ ΠΥΡΓΟΥ λίγες μέρες μετά τις φονικές πυρκαγιές του περασμένου Αυγούστου, έδειχνε μια χαροκαμένη αγρότισσα, σε ένα από τα πυρπολημένα χωριά μας. Φορούσε μαυρόρουχα. Τα μαλλιά της ανέμιζαν στους πέντε ανέμους. Τα ματιά της βουρκωμένα, ένα δάκρυ κατρακυλούσε στα χαρακωμένα από τις δεκαετίες μαγουλά της. Σταυροκοπιοταν ευθύστερνη. Τα χέρια της ήταν ικετευτικά σηκωμένα προς τον ουρανό, ακολουθώντας το τραγικό βλέμμα της. Η φωνή της ακουγόταν σαν επιθανάτιος ρόγχος, “γιατί; Γιατί θεέ μου πήρες την οικογένεια μου; Γιατί τους έκανες κάρβουνο; Τι σου έφταιγα η έρμη και καψερή; Γιατί;” Ήταν μια φωτογραφία όσο χίλιες λέξεις. Εικόνα συνταρακτική και οι λέξεις να αποπνενουν δέος. Η υλική της ύπαρξη έδειχνε πως δεν γνώριζε ηθικά, αισθητικά η λογικά όρια. Τότε, βλέποντας τη φωτογραφία στην ΑΥΓΗ πύργου και τη λεζάντα που τη συνόδευε, σκεφτόμουνα : “ποτέ δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση της”. Από τότε πέρασαν οκτώ ολάκεροι μήνες. Εκατοντάδες φωτογραφίες ξαναδημοσιευτηκαν, χιλιάδες άρθρα γράφτηκαν, οι τηλεοράσεις εξακολουθούν να ασχολούνται καθημερινά με το “θέμα” και υπό την εποπτεία κάποιου πρώην νεοδημοκράτη υπουργού, μαζευτήκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ! Αυτές τις 230 μέρες οι θύμισες των 68 νεκρών δεν σβήστηκαν, τα καψαλιασμένα κορμιά των δέντρων παραμένουν στη θέση τους σαν φαντάσματα, το αίσθημα του πόνου ξαναγυρίζει καθημερινά. Και η πολιτεία να παρακολουθεί ως θεατής, ζητώντας τριάντα τόσα δικαιολογητικά από τον κάθε πυρόπληκτο, για να του χορηγήσει τα αυτονόητα: μια στέγη κι ένα κομμάτι ψωμί. Όμως η πίκρα για το οργανωμένο έγκλημα σιωπής και απάθειας της κυβερνητικής απραξίας συνεχίζεται, χωρίς ιδεολογικές αποχρώσεις. Ο θρήνος της γυναίκας με την μαύρη μαντίλα στο εικονοστάσι συνεχίζεται ακαταπαυστα . Τα χωριά μας έγιναν χωματερές και κάδοι απορριμμάτων της κρατικής αδιαφορίας. Αντιμετωπίζουμε μια, διαχρονικά, αυτιστική πολιτεία. Τα θύματα της φωτιάς έγιναν μηχανές χωρίς ανταλλακτικά. Το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στη ζωή, τη στέγη, οχτώ μήνες μετά, έπιασε πάτο. «ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι» είναι η συντροφιά των πυροπαθών. Η αδικία είναι ατελείωτη και ο φόβος για το αύριο υπαρκτός. Το κόστος της τραγωδίας τεράστιο. Η μεγαλύτερη μέρα στα καμένα χωριά είναι η νύχτα της κρατικής αδιαφορίας. Λεηλατούνται οι ψυχές των πεθαμένων. Η φτώχεια πουλιέται δωρεάν και ανασφάλιστα. Τα σκάνδαλα ευημερούν και οι τσαρλατάνοι παγώνουν τις «λαμογιες» τους. Οι πυρόπληκτοι κουράστηκαν να είναι άνθρωποι, οδεύουν για τα νεκροταφεία, αφού τα σώματα καταβλήθηκαν, οι ταυτότητες εκμηδενίστηκαν. Απόλυτος κυρίαρχος στα καμένα χωριά είναι η απάθεια του κράτους και ο φρενιασμένος νεοφιλελευθερισμός. Η νοσταλγία της ανθρώπινης συμπαράστασης παραμένει όνειρο απατηλό. Ο καινόδοξος, φρικαλέος και ανεγκέφαλος κρατικός παρεμβατισμός, γίνεται αποκρουστικός. Τι κι αν βομβαρδίζεται η κυβέρνηση από φωτογραφίες, δελτία ειδήσεων, ραδιοφωνικά σχόλια, τραγικές εικόνες της τηλεόρασης, τι κι αν διατυμπανίζετε το δράμα των χιλιάδων πυρόπληκτων της Ηλείας ….κανείς πλέον δεν ακούει, όσο και να επισημαίνεται η πολιτική και ανθρώπινη χροιά του προβλήματος.
«κρίμα που εμπιστευτήκαμε την τραγωδία μας σε αυτούς…» κραυγάζει, ακόμη γονατισμένη στο εικονοστάσι της ερημιάς, η γυναίκα της φωτογραφίας. «φωτιά και τσεκούρι στα λαμόγια, τους κουμπάρους και τους νταβατζήδες της ζωής μας» , φωνάζει με λυγμούς.
Στην σκέψη μου έρχεται ο τίτλος από το σκίτσο τού φίλου και συνδημότη μου ΣΤΑΘΗ στην ελευθεροτυπία του Σαββάτου 14/4/2008: ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ Η ΝΕΟΠΛΟΥΤΗ ΕΛΛΑΣ
Το αρθρο ειναι του ποινικολογου κ. ΚΩΣΤΑ Γ. ΚΟΥΤΡΑ προέδρου της οργανωσης "ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ" και δημοσιευτηκε στην εφημεριδα ΑΥΓΗ ΠΥΡΓΟΥ.