Για ποιες γιορτές μιλάτε;

Λένε ότι τις μέρες των Χριστουγέννων τα πάντα διογκώνονται μέσα στο μυαλό των ανθρώπων. Τα καλά φαίνονται καλύτερα και τα άσχημα χειρότερα.
Μ' αυτό το σκεπτικό ξεκινήσαμε για την πυρόπληκτη Αρτέμιδα και με την απορία πόσο χειρότερα μπορεί να είναι τα πράγματα για τις οικογένειες που για άλλη μια χρονιά θα περάσουν τις γιορτινές μέρες στα λυόμενα, σε ένα μαύρο, από τις πυρκαγιές τοπίο....

Δυστυχώς, τίποτα δεν θυμίζει ότι έρχονται Χριστούγεννα στην Αρτέμιδα. Ο δρόμος δεν είναι στολισμένος, ο λιγοστός κόσμος που έχει απομείνει είναι κλεισμένος στα σπίτια του και μια μελαγχολική ησυχία σκεπάζει το τοπίο. Φτάνουμε στο σημείο που βρίσκονται τα λυόμενα. Εκεί όπου μερικές οικογένειες έχουν βρει καταφύγιο μετά τις φωτιές που έκανε δύο διπλανά χωριά να θρηνήσουν για τους δικούς τους ανθρώπους.

Συναντήσαμε την κ. Χαρά Μπουρογιαννοπούλου. Παλιά μας γνώριμη από προηγούμενη επίσκεψή μας.

Εκείνη την ώρα η κ. Χαρά σκούπιζε τον λιγοστό χώρο του...μεταλλικού της σπιτιού. Μας θυμήθηκε αμέσως και η χαρά της ήταν έκδηλη. Δυστυχώς δεν έχει κάθε μέρα επισκέψεις και κάθε νέο πρόσωπο που μπορεί να πει μαζί του δυο κουβέντες, είναι πάντα καλοδεχούμενο στα λίγα τετραγωνικά του λυόμενού της.

Μας προσκαλεί να καθίσουμε μέσα μαζί της και το πρώτο της μέλημα είναι να μας κεράσει ένα γλυκό που έφτιαξε η κόρης της. Εκείνη πλέον δεν έχει κουράγιο για μαγειρικές. Μόνο τα απαραίτητα κάνει για τον άντρα της και την ίδια.

Τίποτα δεν θυμίζει Χριστούγεννα
Την ρωτάμε πως θα περάσει τις φετινές γιορτές και η χροιά της φωνής της «βάφεται» με τα χρώματα της απογοήτευσης. «Πώς να περάσουμε εμείς, μεγάλοι άνθρωποι...Δεν έχω κουράγιο μέσα μου. Έχω μόνο την πίκρα μου...» μας απαντά και μας λέει ότι ανήμερα των Χριστουγέννων, μαζί με τον άντρα της θα κατέβουν στη Ζαχάρω, στην κόρη τους για να φάνε όλοι μαζί.

Θυμάται τις γιορτές στο σπίτι της, πριν τη μεγάλη καταστροφή. «Εκείνες ήταν γιορτές. Μαζευόντουσαν όλα τα παιδιά μου, οι νύφες μου, οι γαμπροί μου, τα εγγόνια μου...Όλο χαρά είχαμε» μας απαντά και το πρόσωπό της φωτίζεται. «Το σπίτι μου ήταν γεμάτο. Τώρα, και που θα ξαναφτιαχτεί άδειο θα είναι. Τι μπορείς να κάνεις με μια σύνταξη; Άδειο θα μείνει» και το βλέμμα της ξανασκοτεινιάζει.

«Ούτε πέρυσι καταλάβαμε γιορτές, ούτε φέτος. Πως μπορείς να καταλάβεις γιορτές όταν υπάρχουν τόσες ψυχές γύρω σου...Όταν κάηκε τόσος κόσμος. Δεν περνάει μέρα που να μην τους σκεφτώ», θυμάται και θλίβεται. «Οι νέοι με τα χρόνια μπορεί να ξεχάσουν, να το ξεπεράσουν. Εμείς οι μεγάλοι θα ζήσουμε μέχρι το τέλος μ' αυτό. Κάθε μέρα σκέφτομαι τη μάνα εκείνης της γυναίκας με τα τέσσερα παιδιά που χάθηκαν. Την σκέφτομαι και απορώ πως κρατιέται στα πόδια της...»

Είμαστε μόνοι μας
Η κουβέντα μας διακόπτεται από την έλευση της κ. Αγγελικής. Είναι η κουμπάρα της κ. Χαράς και μένει στο ακριβώς διπλανό λυόμενο. «Πώς να είναι φέτος τα Χριστούγεννα κορίτσι μου; Όπως και τα περσινά: τα χειρότερα» αποκρίνεται. «Ούτε που μας φαίνονται ότι έρχονται Χριστούγεννα. Εδώ δεν έχουμε τίποτα. Παλιά είχαμε όλα τα καλούδια.

Παλιά είχαμε χαρές, γιορτές, είχαμε όλα τα καλά του Θεού... Έρχονταν όλοι στο σπίτι μας. Τώρα είμαστε μόνοι μας. Κανείς δεν μπορεί να έρθει. Μακάρι να γίνει το σπίτι και βλέπουμε...Έχει ο Θεός...».

Κάτι τέτοιες στιγμές πραγματικά δεν έχεις τι να πεις. Η μόνη μας ευχή ήταν να έχουν την υγειά τους. Και εκείνες μας χαιρέτησαν μας ευχήθηκαν καλές γιορτές και μας παρήγγειλαν την επόμενη φορά που θα πάμε, να φέρουμε λίγες καραμέλες. Είναι το ελάχιστο εξάλλου που μπορούμε να κάνουμε....
ΠΡΩΤΗ ΗΛΕΙΑΣ

ΜΕΤΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ….ΤΑ ΣΦΑΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΦΟΛΟΗ!!!

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΧΩΜΑΤΕΡΗ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΦΟΛΟΗΣ , ΜΕΣ ΤΑ ΚΑΜΕΝΑ …ΤΩΡΑ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΦΑΓΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΦΟΛΟΗ. ΘΕΤΩΝΤΑΣ
ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΔΡΥΟΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΚΑΠΕΛΗΣ
Πριν ένα χρόνο περίπου ο κόσμος αντέδρασε και απέτρεψε την προσπάθεια του Δήμου Ωλένης και των τοπικών συμβουλίων να δημιουργήσουν μες τα καμένα και πολύ κοντά στον Πηνειακο Λάδωνα μια ακόμη παράνομη χωματερή. Τώρα ήρθε η σειρά του δήμου Φολόης στο βωμό της δήθεν ανάπτυξης του τόπου μας να δημιουργήσει σφαγεία στο οροπέδιο φολόης που θα
μολύνει πολυποίκιλα περιβαλλοντικά την περιοχή(η διαρκή διάχυση υγρών αποβλήτων στο περιβάλλον, με υπολείμματα κόπρων, αίματα από την σφαγή των ζώων, τρίχες, όνυχες, κέρατα, περιττώματα και λείψανα σφαγής, του σφαγείου, τα οποία θα διοχετεύονται λόγω της κλίσης του εδάφους ή θα παρασύρονται από την βροχή, στους παρακείμενους ποταμούς που καταλήγουν στο φράγμα του Πηνειού από το οποίο ποτίζονται χιλιάδες στρέμματα ποτιστικών , διαρκείς εστίες μικροβίων, με άμεση, πολύχρονη και επιβλαβή για την υγεία των κατοίκων),
ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥΣ;
Στόχος τους είναι φύση ,ζώα και άνθρωποι απόλυτα υποταγμένοι στο βωμό του κέρδους. Η συνύπαρξη του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον , είναι αποκρουστική έννοια , διότι έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα παράνομα συμφέροντά τους.
Η τοπική αυτοδιοίκηση οφείλει να ασχοληθεί περισσότερο- και με ουσιαστικά μέτρα να προστατεύσει το περιβάλλον. Μέτρα που θα συνδυάζουν την ανάπτυξη με σεβασμό στον φυσικό πλούτο του τόπου μας.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
www.kamena.blogspot.com
www.oreini-ileia.blogspot.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ WWW.ANTRONI.GR

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ!!!

Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν !!!

Xαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο, το κρύβουμε τώρα.
Παράνομο χαμόγελο, όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος,
παράνομη και η αλήθεια. Κρύβουμε το χαμόγελο,
όπως κρύβουμε στην τσέπη μας, τη φωτογραφία της αγαπημένης μας,
όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς, ανάμεσα στα δυο φύλλα της καρδιάς μας.
Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο.

Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο,
κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ



7 ΝΟΕΜΒΡΗ 1985 – 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008
Πριν από 23 χρόνια ένας άλλος 15χρονος ο Μ. Καλτεζάς έπεφτε νεκρός στην ίδια περιοχή από σφαίρες αστυνομικού (αν ζούσε σήμερα θα ήταν 38 χρονών…)
Τι άλλαξε στην χώρα από τότε;
ΤΙΠΟΤΑ!