Λένε ότι τις μέρες των Χριστουγέννων τα πάντα διογκώνονται μέσα στο μυαλό των ανθρώπων. Τα καλά φαίνονται καλύτερα και τα άσχημα χειρότερα.
Μ' αυτό το σκεπτικό ξεκινήσαμε για την πυρόπληκτη Αρτέμιδα και με την απορία πόσο χειρότερα μπορεί να είναι τα πράγματα για τις οικογένειες που για άλλη μια χρονιά θα περάσουν τις γιορτινές μέρες στα λυόμενα, σε ένα μαύρο, από τις πυρκαγιές τοπίο....
Δυστυχώς, τίποτα δεν θυμίζει ότι έρχονται Χριστούγεννα στην Αρτέμιδα. Ο δρόμος δεν είναι στολισμένος, ο λιγοστός κόσμος που έχει απομείνει είναι κλεισμένος στα σπίτια του και μια μελαγχολική ησυχία σκεπάζει το τοπίο. Φτάνουμε στο σημείο που βρίσκονται τα λυόμενα. Εκεί όπου μερικές οικογένειες έχουν βρει καταφύγιο μετά τις φωτιές που έκανε δύο διπλανά χωριά να θρηνήσουν για τους δικούς τους ανθρώπους.
Συναντήσαμε την κ. Χαρά Μπουρογιαννοπούλου. Παλιά μας γνώριμη από προηγούμενη επίσκεψή μας.
Εκείνη την ώρα η κ. Χαρά σκούπιζε τον λιγοστό χώρο του...μεταλλικού της σπιτιού. Μας θυμήθηκε αμέσως και η χαρά της ήταν έκδηλη. Δυστυχώς δεν έχει κάθε μέρα επισκέψεις και κάθε νέο πρόσωπο που μπορεί να πει μαζί του δυο κουβέντες, είναι πάντα καλοδεχούμενο στα λίγα τετραγωνικά του λυόμενού της.
Μας προσκαλεί να καθίσουμε μέσα μαζί της και το πρώτο της μέλημα είναι να μας κεράσει ένα γλυκό που έφτιαξε η κόρης της. Εκείνη πλέον δεν έχει κουράγιο για μαγειρικές. Μόνο τα απαραίτητα κάνει για τον άντρα της και την ίδια.
Τίποτα δεν θυμίζει Χριστούγεννα
Την ρωτάμε πως θα περάσει τις φετινές γιορτές και η χροιά της φωνής της «βάφεται» με τα χρώματα της απογοήτευσης. «Πώς να περάσουμε εμείς, μεγάλοι άνθρωποι...Δεν έχω κουράγιο μέσα μου. Έχω μόνο την πίκρα μου...» μας απαντά και μας λέει ότι ανήμερα των Χριστουγέννων, μαζί με τον άντρα της θα κατέβουν στη Ζαχάρω, στην κόρη τους για να φάνε όλοι μαζί.
Θυμάται τις γιορτές στο σπίτι της, πριν τη μεγάλη καταστροφή. «Εκείνες ήταν γιορτές. Μαζευόντουσαν όλα τα παιδιά μου, οι νύφες μου, οι γαμπροί μου, τα εγγόνια μου...Όλο χαρά είχαμε» μας απαντά και το πρόσωπό της φωτίζεται. «Το σπίτι μου ήταν γεμάτο. Τώρα, και που θα ξαναφτιαχτεί άδειο θα είναι. Τι μπορείς να κάνεις με μια σύνταξη; Άδειο θα μείνει» και το βλέμμα της ξανασκοτεινιάζει.
«Ούτε πέρυσι καταλάβαμε γιορτές, ούτε φέτος. Πως μπορείς να καταλάβεις γιορτές όταν υπάρχουν τόσες ψυχές γύρω σου...Όταν κάηκε τόσος κόσμος. Δεν περνάει μέρα που να μην τους σκεφτώ», θυμάται και θλίβεται. «Οι νέοι με τα χρόνια μπορεί να ξεχάσουν, να το ξεπεράσουν. Εμείς οι μεγάλοι θα ζήσουμε μέχρι το τέλος μ' αυτό. Κάθε μέρα σκέφτομαι τη μάνα εκείνης της γυναίκας με τα τέσσερα παιδιά που χάθηκαν. Την σκέφτομαι και απορώ πως κρατιέται στα πόδια της...»
Είμαστε μόνοι μας
Η κουβέντα μας διακόπτεται από την έλευση της κ. Αγγελικής. Είναι η κουμπάρα της κ. Χαράς και μένει στο ακριβώς διπλανό λυόμενο. «Πώς να είναι φέτος τα Χριστούγεννα κορίτσι μου; Όπως και τα περσινά: τα χειρότερα» αποκρίνεται. «Ούτε που μας φαίνονται ότι έρχονται Χριστούγεννα. Εδώ δεν έχουμε τίποτα. Παλιά είχαμε όλα τα καλούδια.
Παλιά είχαμε χαρές, γιορτές, είχαμε όλα τα καλά του Θεού... Έρχονταν όλοι στο σπίτι μας. Τώρα είμαστε μόνοι μας. Κανείς δεν μπορεί να έρθει. Μακάρι να γίνει το σπίτι και βλέπουμε...Έχει ο Θεός...».
Κάτι τέτοιες στιγμές πραγματικά δεν έχεις τι να πεις. Η μόνη μας ευχή ήταν να έχουν την υγειά τους. Και εκείνες μας χαιρέτησαν μας ευχήθηκαν καλές γιορτές και μας παρήγγειλαν την επόμενη φορά που θα πάμε, να φέρουμε λίγες καραμέλες. Είναι το ελάχιστο εξάλλου που μπορούμε να κάνουμε....
ΠΡΩΤΗ ΗΛΕΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου