Από τα γαλλογερμανικά σύνορα βρέθηκαν στην (πρώην) καταπράσινη Ζαχάρω. Ανακαίνισαν ένα παλιό πέτρινο σπίτι στον μικρό οικισμό των Σχίνων, έμαθαν ελληνικά και ξεκίνησαν την επιχείρησή τους. Απέκτησαν δύο παιδιά, εντάχθηκαν στους προσκόπους, έκαναν φίλους, έγιναν ενεργά μέλη της κοινωνίας της Ηλείας. Ο Ράινερ και η Εβελιν Γκρούπε πίστευαν ότι είχαν βρει έναν επίγειο παράδεισο όπου θα περνούσαν γαλήνια την υπόλοιπη ζωή τους. Και μετά ήρθε ο Αύγουστος του 2007. Οι καταστροφικές πυρκαγιές σάρωσαν ανελέητα την Ηλεία, έκαψαν το σπίτι τους και εξαφάνισαν όλα τα υπάρχοντά τους. Οι ίδιοι κατέφυγαν στον Πύργο, με μοναδική «περιουσία» τα ρούχα που φορούσαν και τα διαβατήρια που πρόλαβαν να βγάλουν από το σπίτι προτού το τυλίξουν οι φλόγες. Τρία χρόνια έχουν περάσει και το σπίτι τους παραμένει ένα άψυχο κουφάρι ελλείψει ουσιαστικής βοήθειας από το κράτος. Και όμως, οι Γκρούπε παραμένουν πιστοί στην Ελλάδα, με μια στωικότητα που ούτε οι ντόπιοι δεν κατορθώνουν να διατηρήσουν. «Θυμωμένοι με την Ελλάδα; Οχι. Τι νόημα έχει άλλωστε; Σημασία έχει τι κάνουμε από εδώ και στο εξής» συνοψίζουν με μια φράση τα συναισθήματά τους.
«Για χρόνια επιλέγαμε την Ελλάδα για τις διακοπές μας και η αρχική σκέψη ήταν να αγοράσουμε ένα σπίτι για το καλοκαίρι. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πως όταν ανακαλύψαμε ένα παλιό πέτρινο σπίτι στους Σχίνους Ηλείας, σε μια γαλήνια τοποθεσία, με υπέροχη θέα ανάμεσα στο βουνό και στη θάλασσα ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά» θυμάται η κυρία Εβελιν Γκρούπε. Αν και το ζευγάρι δεν σκεφτόταν ακόμη ως ενδεχόμενο τη μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα, αποφάσισαν ότι για να ανακαινίσουν με... τα ίδια τους τα χέρια το πέτρινο σπίτι, ήταν αναγκαίο να περάσουν ένα ολόκληρο έτος στη χώρα μας. «Η γυναίκα μου έκανε τα σχέδια κι εγώ ανέλαβα με ένα συνεργείο την ανακαίνιση. Εκτός από τους πέτρινους τοίχους, όλα τα υπόλοιπα τα κατασκευάσαμε από το μηδέν. Ηταν πολύ δημιουργική χρονιά, αν και δύσκολη» αναφέρει ο κ. Γκρούπε. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, ωστόσο, λέει ο λαός μας και όχι αδίκως: «Οταν ολοκληρώθηκαν οι εργασίες ο άντρας μου είχε ήδη ερωτευτεί την Ελλάδα, το κλίμα, τους ήρεμους ρυθμούς, τους ζεστούς ανθρώπους. Μου είπε:“Αν θες να γυρίσεις στη Γερμανία, θα γυρίσεις μόνη σου”. Και κάπως έτσι έγινα... μόνιμος κάτοικος Ηλείας» λέει γελώντας η κυρία Γκρούπε.
Σύντομα οι δύο Γερμανοί άρχισαν να αναλαμβάνουν τις ανακαινίσεις άλλων σπιτιών της περιοχής και η αρχική ερασιτεχνική τους ενασχόληση μετατράπηκε σε βιοποριστικό επάγγελμα. «Ο σύζυγός μου συγκρότησε ένα ιδιότυπο συνεργείο και εγώ ανέλαβα τα λογιστικά, την έκδοση αδειών και τις συναλλαγές με τις Αρχές. Το χάος της γραφειοκρατίας ήταν μεγάλο σοκ αλλά σιγά σιγά προσαρμόστηκα. Εμαθα ότι έπρεπε να είμαι επιφυλακτική και να προσέχω τις κινήσεις μου» λέει η κυρία Γκρούπε. Λίγο αργότερα τα δύο παιδιά τους ξεκίνησαν το ελληνικό σχολείο, γράφτηκαν στους προσκόπους, έκαναν φίλους και ζούσαν «σαν Ελληνες», όπως λένε οι ίδιοι. Ποιος να φανταζόταν αυτό που έμελλε να ακολουθήσει;
«Η φωτιά έφτασε στο χωριό μας την Παρασκευή το απόγευμα. Ηδη από το μεσημέρι δεν είχαμε νερό και ρεύμα. Οι πυροσβέστες ανύπαρκτοι και εμείς με τα χέρια δεμένα. Χωρίς νερό τι μπορούσαμε να κάνουμε για να σώσουμε την περιουσία μας; Ηξερα ότι ήμασταν χαμένοι. Ορμησα στο σπίτι και μάζεψα τα διαβατήρια και ορισμένα σημαντικά έγγραφα.Πήραμε τα παιδιά και φύγαμε μακριά. Το σπίτι κάηκε ολοσχερώς» διηγείται η κυρία Γκρούπε. Κατηγορούν το ελληνικό κράτος για την καταστροφή, την έλλειψη δασοπροστασίας, την αποσπασματική νομοθεσία που εκμεταλλεύονται οι καταπατητές; «Καταστροφές συμβαίνουν παντού. Στην Ελλάδα όμως η έντασή τους πολλαπλασιάζεται. Ημασταν απροστάτευτοι από την πρώτη μέρα. Απλώς δεν το είχαμε καταλάβει» περιορίζεται να πει η κυρία Γκρούπε.
Η αίσθηση της αδικίας και της παντελούς έλλειψης πρόνοιας θα ανέμενε κανείς ότι θα ωθούσε την οικογένεια Γκρούπε να... μαζέψει τα λιγοστά της υπάρχοντα και να επιστρέψει στη Γερμανία γεμάτη πικρία και θυμό για την Ελλάδα. Γιατί, λοιπόν, παραμένουν; «Στέρησαν από τα παιδιά μας το σπίτι τους. Δενμπορούν να τους στερήσουν το χώμα που πατάνε, την πατρίδα τους!» απαντούν λακωνικά οι δύο Γερμανοί. Ως σήμερα παραμένουν στο σπίτι που νοίκιασαν στον Πύργο, λίγες βδομάδες μετά τις πυρκαγιές. «Δεν γυρίσαμε στο παλιό μας σπίτι για χάρη των παιδιών μας. Το σοκ από τον πόνο και την καταστροφή ήτανπολύ μεγάλο. Δεν θέλουν με τίποτε να ξαναβρεθούν στον τόπο των οδυνηρών αναμνήσεων» καταλήγει η κυρία Γκρούπε.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=60&artid=313192&dt=22/08/2010#ixzz0xNdpn7Fs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου