Γράφει:Χρίστος Χαραλαμπόπουλος
Έχει δει κάποιος τις εικόνες των ανθρώπων που περιμένουν κάθε μεσημέρι τα συσσίτια στο Λίμερικ και το Δουβλίνο; Το χειρότερο αυτής της συμπεριφοράς της τηλεόρασης δεν είναι τόσο η εικόνα της καθημερινότητας που προβάλλει επιλεκτικά, όσο ο ορισμός και το περιεχόμενο των εννοιών που είναι καθοριστικές για τη συνύπαρξή μας με τους άλλους, για την ένταξή μας σε μία οργανωμένη κοινωνία. Πώς η τηλεόραση «ορίζει» την επιτυχία; Τη δημοκρατία; Τα ανθρώπινα δικαιώματα; Το Σύνταγμα; Τη δικαιοσύνη; Την αλληλεγγύη; Πώς «εικονογραφεί» αυτές τις έννοιες; Πώς «εκπαιδεύει» το κοινό; Από την Παρασκευή η χώρα έχει μία κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» που αναμένεται να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Μία «κυβέρνηση» που αποτελεί κατάφορη παραβίαση του Συντάγματος και η οποία δεν έχει τη λαϊκή εντολή. Άρα κανενός είδους δημοκρατική νομιμοποίηση. Για την παραβίαση του πρώτου και κυριότερου νόμου του κράτους, οι τηλεοράσεις -και τα media γενικότερα- δεν αναφέρουν τίποτε. Γιατί; (Έχω απαντήσεις, αλλά αξίζει να αναζητήσετε τις δικές σας).
Δεν κάνω αναφορά στους προφανείς πολιτικούς παραλογισμούς, με αυτές τις ηλιθιότητες περί παροχής ψήφου εμπιστοσύνης σε μία κυβέρνηση προκειμένου να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός, που αποτελούν παγκόσμια πρωτοτυπία, γιατί θα είναι σαν να ανοίγω το κουτί της Πανδώρας. Αναρωτιέμαι όμως μερικά απλά πράγματα. Γιατί κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας»; Ποιους θα σώσει; Τους συνανθρώπους μας που είναι άνεργοι και οι οποίοι επισήμως είναι σχεδόν 1 εκατομμύριο; Επισήμως, έτσι; Ποιοι θα σωθούν ακριβώς; Όσοι έχουν ένα πρόβλημα υγείας και απευθύνονται στο δημόσιο σύστημα Υγείας; Γι' αυτόν τον λόγο, άραγε, η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» έχει τρεις υφυπουργούς Υγείας; Ποιοι θα σωθούν ακριβώς; Οι συνταξιούχοι που βλέπουν τις -προσβλητικές για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια- συντάξεις τους να μειώνονται διαρκώς, ενώ το κόστος ζωής εκτοξεύεται προς τα πάνω; Γι' αυτό ακριβώς προστέθηκε ένας υφυπουργός στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας προερχόμενος από τη Ν.Δ.; Για να εγγυηθεί τη «σωτηρία»; Ποιους ακριβώς θα σώσει αυτή η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας»;
Όταν τα προσχήματα είναι τόσο, μα τόσο γελοία και οι παραβιάσεις του Συντάγματος τόσο εκτεταμένες και απροκάλυπτες και τα media που θα έπρεπε να τις αναδεικνύουν και να τις καταγγέλλουν, «κάνουν την πάπια», μήπως αυτοί που χρειάζονται την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» είναι εκείνοι που την επέβαλαν και τη στηρίζουν; Μας λένε ότι η επιλογή και ο ορισμός στη θέση του πρωθυπουργού ενός τραπεζίτη, ο οποίος είναι από τους πλέον έγκυρους επαγγελματίες του χώρου και χαίρει της εκτίμησης του τραπεζικού κατεστημένου (το οποίο δημιούργησε την κρίση) θα μας επιτρέψει να διαπραγματευτούμε αποτελεσματικότερα. Αποτελεσματικότερα για τα συμφέροντα ποιων; Και ποιος είπε ότι η διαπραγματευτική ισχύς είναι θέμα προσώπου; Γελάνε όλοι οι πρωτοετείς των σχολών διεθνών σχέσεων και πολιτικών επιστημών. Η διαπραγματευτική ισχύς έχει να κάνει με το ειδικό βάρος μίας χώρας. Μία χώρα με τον πληθυσμό της εξαθλιωμένο, δεν μπορεί να είναι ισχυρή.
Πολιτική και οικονομία. Ξερό «διπλό»
Με αφορμή τον ορισμό του κ. Παπαδήμου στη θέση του πρωθυπουργού, γίνεται και μία υποκριτική -κατά τη γνώμη μου- συζήτηση για την παράδοση της δημοκρατίας και της εξουσίας στους τεχνοκράτες. Μα, αυτό, έχει συντελεστεί εδώ και χρόνια, αλλά τα media που εκπροσωπούν πλέον τα συμφέροντα του κεφαλαίου που χρησιμοποιεί τους τεχνοκράτες, αντί να το καταγγείλουν, το συγκαλύπτουν. Και ακόμα περισσότερο, το ωραιοποιούν και το προβάλλουν ως αναγκαιότητα. Επισήμως, η πολιτική -και οι πολιτικοί- παρέδωσε το τιμόνι στην οικονομία και τους τεχνοκράτες- από τον Μάιο του 1998 όταν οι ηγέτες των «15» -τότε- της Ε.Ε. στην έκτακτη σύνοδο των Βρυξελλών πανηγύριζαν τη γέννηση του ενιαίου νομίσματος και τη θεσμοθέτηση της απόλυτης εξουσίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (που αποκτούσε το δικαίωμα να μη λογοδοτεί πουθενά και σε κανέναν), όταν δηλαδή οι Ευρωπαίοι πολιτικοί υπέγραφαν το δικό τους Βισί, παραδίδοντας την εξουσία που τους είχαν εμπιστευθεί οι πολίτες στους τραπεζίτες. Αυτούς τους τραπεζίτες που μας εξαναγκάζουν τώρα να σώσουμε, δηλαδή να πληρώσουμε τα χρέη τους.
Εκείνη τη χρονιά, τρεις μήνες μόλις μετά τη σύνοδο των Βρυξελλών, ο διοικητής τότε της πανίσχυρης κεντρικής γερμανικής τράπεζας, της Bundesbank, ο Χανς Τιτμάγερ (ο οποίος μιλούσε σπάνια), δήλωσε ότι οι κυβερνήσεις της Ευρώπης επέλεξαν επιτέλους τον δρόμο της παραίτησης από τις θεμελιώδεις εξουσίες λήψης αποφάσεων, μεταβιβάζοντάς τες στους «νομισματικούς εμπειρογνώμονες».
Πρόκειται, είχε πει, για μία πολιτική που προκρίνει το «μόνιμο δημοψήφισμα των παγκόσμιων αγορών» σε σχέση με το πιο αυτονόητο δημοψήφισμα της κάλπης, στο οποίο οι «νομισματικοί εμπειρογνώμονες» είναι αναρμόδιοι. Δηλαδή, πόσο πιο καθαρά μπορούσε να το πει ο άνθρωπος; Τι να πει; Οτι ο κοινοβουλευτισμός είναι νεκρός και η δημοκρατία που υποτίθεται ότι έχουμε είναι μία κατ’ επίφαση δημοκρατία; Μία δημοκρατία ψευδής; Οτι από εκείνη τη στιγμή και μετά, η εξουσία περνούσε στα χέρια μίας οικονομικής ολιγαρχίας που θα υπεράσπιζε τα δικά της συμφέροντα, τα οποία βρίσκονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των πολιτών;
Ποια Δημοκρατία;
Ακόμα και τότε, τον Μάιο του '98, η συνθήκη για τη δημιουργία του ευρώ παραβιάστηκε όταν έπρεπε να βολευτούν στην προεδρία της ΕΚΤ οι εκλεκτοί Γάλλων και Γερμανών. Φυσικά, τα προβλήματα της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής είναι η μεγάλη συζήτηση που δεν γίνεται. Για ευνόητους λόγους. Στα δικά μας, όμως, αν οι κατακτήσεις της ελληνικής Δημοκρατίας το 2011 είναι ένας διορισμένος τραπεζίτης στη θέση του πρωθυπουργού, ο Βορίδης με τον Γεωργιάδη υπουργοί, το 1 εκατομμύριο άνεργοι άνθρωποι (επισήμως), η ατιμωρησία όσων άσκησαν διοίκηση την τελευταία 30ετία, η γενικευμένη διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος και το ανύπαρκτο δίχτυ κοινωνικής προστασίας για εκείνους που το έχουν ανάγκη, τότε όσοι ανεχόμαστε όλα αυτά, μπορούμε να ανεχθούμε και χειρότερα. Αλλά προς Θεού! Ας κρατήσουμε ανοικτές τις τηλεοράσεις. Από κάπου πρέπει να παίρνουμε εντολές. Τόσα χρόνια εκπαίδευση μην πάει στράφι...
S.D
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως μία εικόνα αντίστοιχη με αυτή που εισπράττει από την τηλεόραση.
Αν δεν το έχει δείξει ή δεν το έχει πει η τηλεόραση, δεν υπάρχει. Το 18% των κατοίκων της Νέας Υόρκης που τρέφονται καθημερινά από τα συσσίτια (άλλη κερδοφόρα «ανθρωπιστική» επιχειρηματική δραστηριότητα) δεν το έχει δει κάποιος. Δεν δείχνουν οι ειδήσεις των καναλιών τέτοια πράγματα, γιατί μπορεί να σκεφτείς ότι ίσως έρθει η σειρά σου. Και μπορεί να αντιδράσεις. Αυτό ακριβώς που δεν θέλει μία εξουσία που αποφασίζει για λογαριασμό σου, αλλά πάντα εις βάρος σου. Έχει δει κάποιος πώς περνούν τη ζωή τους στην Ιρλανδία; Που και μνημόνιο υπέγραψαν και στην εξουσία της τρόικα βρίσκονται;
Έχει δει κάποιος τις εικόνες των ανθρώπων που περιμένουν κάθε μεσημέρι τα συσσίτια στο Λίμερικ και το Δουβλίνο; Το χειρότερο αυτής της συμπεριφοράς της τηλεόρασης δεν είναι τόσο η εικόνα της καθημερινότητας που προβάλλει επιλεκτικά, όσο ο ορισμός και το περιεχόμενο των εννοιών που είναι καθοριστικές για τη συνύπαρξή μας με τους άλλους, για την ένταξή μας σε μία οργανωμένη κοινωνία. Πώς η τηλεόραση «ορίζει» την επιτυχία; Τη δημοκρατία; Τα ανθρώπινα δικαιώματα; Το Σύνταγμα; Τη δικαιοσύνη; Την αλληλεγγύη; Πώς «εικονογραφεί» αυτές τις έννοιες; Πώς «εκπαιδεύει» το κοινό; Από την Παρασκευή η χώρα έχει μία κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» που αναμένεται να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Μία «κυβέρνηση» που αποτελεί κατάφορη παραβίαση του Συντάγματος και η οποία δεν έχει τη λαϊκή εντολή. Άρα κανενός είδους δημοκρατική νομιμοποίηση. Για την παραβίαση του πρώτου και κυριότερου νόμου του κράτους, οι τηλεοράσεις -και τα media γενικότερα- δεν αναφέρουν τίποτε. Γιατί; (Έχω απαντήσεις, αλλά αξίζει να αναζητήσετε τις δικές σας).
Δεν κάνω αναφορά στους προφανείς πολιτικούς παραλογισμούς, με αυτές τις ηλιθιότητες περί παροχής ψήφου εμπιστοσύνης σε μία κυβέρνηση προκειμένου να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός, που αποτελούν παγκόσμια πρωτοτυπία, γιατί θα είναι σαν να ανοίγω το κουτί της Πανδώρας. Αναρωτιέμαι όμως μερικά απλά πράγματα. Γιατί κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας»; Ποιους θα σώσει; Τους συνανθρώπους μας που είναι άνεργοι και οι οποίοι επισήμως είναι σχεδόν 1 εκατομμύριο; Επισήμως, έτσι; Ποιοι θα σωθούν ακριβώς; Όσοι έχουν ένα πρόβλημα υγείας και απευθύνονται στο δημόσιο σύστημα Υγείας; Γι' αυτόν τον λόγο, άραγε, η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» έχει τρεις υφυπουργούς Υγείας; Ποιοι θα σωθούν ακριβώς; Οι συνταξιούχοι που βλέπουν τις -προσβλητικές για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια- συντάξεις τους να μειώνονται διαρκώς, ενώ το κόστος ζωής εκτοξεύεται προς τα πάνω; Γι' αυτό ακριβώς προστέθηκε ένας υφυπουργός στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας προερχόμενος από τη Ν.Δ.; Για να εγγυηθεί τη «σωτηρία»; Ποιους ακριβώς θα σώσει αυτή η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας»;
Όταν τα προσχήματα είναι τόσο, μα τόσο γελοία και οι παραβιάσεις του Συντάγματος τόσο εκτεταμένες και απροκάλυπτες και τα media που θα έπρεπε να τις αναδεικνύουν και να τις καταγγέλλουν, «κάνουν την πάπια», μήπως αυτοί που χρειάζονται την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» είναι εκείνοι που την επέβαλαν και τη στηρίζουν; Μας λένε ότι η επιλογή και ο ορισμός στη θέση του πρωθυπουργού ενός τραπεζίτη, ο οποίος είναι από τους πλέον έγκυρους επαγγελματίες του χώρου και χαίρει της εκτίμησης του τραπεζικού κατεστημένου (το οποίο δημιούργησε την κρίση) θα μας επιτρέψει να διαπραγματευτούμε αποτελεσματικότερα. Αποτελεσματικότερα για τα συμφέροντα ποιων; Και ποιος είπε ότι η διαπραγματευτική ισχύς είναι θέμα προσώπου; Γελάνε όλοι οι πρωτοετείς των σχολών διεθνών σχέσεων και πολιτικών επιστημών. Η διαπραγματευτική ισχύς έχει να κάνει με το ειδικό βάρος μίας χώρας. Μία χώρα με τον πληθυσμό της εξαθλιωμένο, δεν μπορεί να είναι ισχυρή.
Πολιτική και οικονομία. Ξερό «διπλό»
Με αφορμή τον ορισμό του κ. Παπαδήμου στη θέση του πρωθυπουργού, γίνεται και μία υποκριτική -κατά τη γνώμη μου- συζήτηση για την παράδοση της δημοκρατίας και της εξουσίας στους τεχνοκράτες. Μα, αυτό, έχει συντελεστεί εδώ και χρόνια, αλλά τα media που εκπροσωπούν πλέον τα συμφέροντα του κεφαλαίου που χρησιμοποιεί τους τεχνοκράτες, αντί να το καταγγείλουν, το συγκαλύπτουν. Και ακόμα περισσότερο, το ωραιοποιούν και το προβάλλουν ως αναγκαιότητα. Επισήμως, η πολιτική -και οι πολιτικοί- παρέδωσε το τιμόνι στην οικονομία και τους τεχνοκράτες- από τον Μάιο του 1998 όταν οι ηγέτες των «15» -τότε- της Ε.Ε. στην έκτακτη σύνοδο των Βρυξελλών πανηγύριζαν τη γέννηση του ενιαίου νομίσματος και τη θεσμοθέτηση της απόλυτης εξουσίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (που αποκτούσε το δικαίωμα να μη λογοδοτεί πουθενά και σε κανέναν), όταν δηλαδή οι Ευρωπαίοι πολιτικοί υπέγραφαν το δικό τους Βισί, παραδίδοντας την εξουσία που τους είχαν εμπιστευθεί οι πολίτες στους τραπεζίτες. Αυτούς τους τραπεζίτες που μας εξαναγκάζουν τώρα να σώσουμε, δηλαδή να πληρώσουμε τα χρέη τους.
Εκείνη τη χρονιά, τρεις μήνες μόλις μετά τη σύνοδο των Βρυξελλών, ο διοικητής τότε της πανίσχυρης κεντρικής γερμανικής τράπεζας, της Bundesbank, ο Χανς Τιτμάγερ (ο οποίος μιλούσε σπάνια), δήλωσε ότι οι κυβερνήσεις της Ευρώπης επέλεξαν επιτέλους τον δρόμο της παραίτησης από τις θεμελιώδεις εξουσίες λήψης αποφάσεων, μεταβιβάζοντάς τες στους «νομισματικούς εμπειρογνώμονες».
Πρόκειται, είχε πει, για μία πολιτική που προκρίνει το «μόνιμο δημοψήφισμα των παγκόσμιων αγορών» σε σχέση με το πιο αυτονόητο δημοψήφισμα της κάλπης, στο οποίο οι «νομισματικοί εμπειρογνώμονες» είναι αναρμόδιοι. Δηλαδή, πόσο πιο καθαρά μπορούσε να το πει ο άνθρωπος; Τι να πει; Οτι ο κοινοβουλευτισμός είναι νεκρός και η δημοκρατία που υποτίθεται ότι έχουμε είναι μία κατ’ επίφαση δημοκρατία; Μία δημοκρατία ψευδής; Οτι από εκείνη τη στιγμή και μετά, η εξουσία περνούσε στα χέρια μίας οικονομικής ολιγαρχίας που θα υπεράσπιζε τα δικά της συμφέροντα, τα οποία βρίσκονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των πολιτών;
Ποια Δημοκρατία;
Ακόμα και τότε, τον Μάιο του '98, η συνθήκη για τη δημιουργία του ευρώ παραβιάστηκε όταν έπρεπε να βολευτούν στην προεδρία της ΕΚΤ οι εκλεκτοί Γάλλων και Γερμανών. Φυσικά, τα προβλήματα της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής είναι η μεγάλη συζήτηση που δεν γίνεται. Για ευνόητους λόγους. Στα δικά μας, όμως, αν οι κατακτήσεις της ελληνικής Δημοκρατίας το 2011 είναι ένας διορισμένος τραπεζίτης στη θέση του πρωθυπουργού, ο Βορίδης με τον Γεωργιάδη υπουργοί, το 1 εκατομμύριο άνεργοι άνθρωποι (επισήμως), η ατιμωρησία όσων άσκησαν διοίκηση την τελευταία 30ετία, η γενικευμένη διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος και το ανύπαρκτο δίχτυ κοινωνικής προστασίας για εκείνους που το έχουν ανάγκη, τότε όσοι ανεχόμαστε όλα αυτά, μπορούμε να ανεχθούμε και χειρότερα. Αλλά προς Θεού! Ας κρατήσουμε ανοικτές τις τηλεοράσεις. Από κάπου πρέπει να παίρνουμε εντολές. Τόσα χρόνια εκπαίδευση μην πάει στράφι...
S.D
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου