Το χρονικό μιας ληστείας

Το χρονικό μιας ληστείας
το ταξίδι έγινε ευκαιρία να αποδράσουμε από τα στενά όρια μιας μελαγχολικής και κλειστοφοβικής πόλης, Η Εκδρομή ήταν η ευκαιρία να ακούσουμε και πάλι το τραγούδι της ανεμελιάς.
Ξεκινήσαμε χαράματα από Αθήνα για Ναύπακτο, όλα ήταν μελετημένα και ταχτοποιημένα από πριν, το που θα μείνουμε , ακόμη και το που θα φάμε και θα κάνουμε μπάνιο. είμαι ο άτιμος οργανωτικός τύπος πώς να το κάνουμε! Φτάσαμε Ναύπακτο το μεσημέρι, η αδελφή μου μας καλωσόρισε, αφού πρώτα έσφαξε δυο κότες και ένα κουνέλι….είχαμε βλέπετε χρόνια να πάμε….αν καθυστερούσαμε και άλλο θα αφαλόκοβε όλα τα ζωντανά της περιοχής…η Λούση το σκυλάκι το όποιο είχα μεγαλώσει πριν χρόνια μαζί με την ανιψιά μου την Αγγελική έκανε τρελές χαρές όταν με είδε, κουνώντας συνεχώς την ουρά της, ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΜΕ να την αφήσουμε στην αδελφή μου, αφού όλη η πολυκατοικία έμενε άυπνη από τα παιχνίδια της. Το βράδυ τιμήσαμε με την παρουσία μας πολλά μπαράκια, ειδικά παραλιακά στο Ρίο με θεα την γέφυρα που φάνταζε πολύχρωμη και μετέωρη, λες και ήταν ένα με τα αστέρια, εκείνη την στιγμή ξέχασα για λίγο τα χρήματα που έδωσα βρίζοντας για τα διόδια.
Την Κυριακή ξεκινήσαμε για το χωριό μου στην ορεινή Ηλεία, περνώντας μέσα από την έρημη πάτρα σταματήσαμε έξω από την επιβλητική εκκλησία του ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ, όπου την επισκεφτήκαμε με ευλάβεια και ανάψαμε ένα κεράκι.
Στην συνέχεια είπαμε αφού ο καιρός ήταν τέλειος, να επισκεφτούμε μετά από πολλά χρόνια την περίφημη παραλία της καλογριάς, άλλωστε ήταν στο δρόμο μας. Φτάσαμε εκεί κατά το μεσημεράκι, είχε πολύ κόσμο, με το ζόρι βρήκα μέρος να αφήσω το αυτοκίνητο, αφού βγήκαμε έξω ετοίμασα την φωτογραφική μου μηχανή για να αποθανατίσω την ομορφιά αυτού του μέρους. Κλείδωσα το αμάξι και τρέχοντας πήγαμε για την παραλία που ήταν λίγα μέτρα μακριά….αφού κολυμπήσαμε και στεγνώσαμε και βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες, ξεκινήσαμε για το αυτοκίνητο, άλλωστε στο χωριό μας περίμεναν για φαγητό και το βραδάκι ήμουν καλεσμένος στο συμβούλιο που θα έκανε ο πυρόπληκτος σύλλογος του χωριού μου. Μια μεγάλη έκπληξη μας περίμενε στο αυτοκίνητο όμως που αναγκαστικά θα άλλαζε το πρόγραμμα μας, το αυτοκίνητο ήταν διερρηγμένο και από μέσα έλειπαν τα χρήματα μας και η βαλίτσα με τα ρούχα μας, στην κυριολεξία μας είχαν πάρει και τα σώβρακα χαχαχα γυρίσαμε όλη την περιοχή ψάχνοντας τους κάδους μήπως και είχαν πετάξει κάπου την βαλίτσα, αφού περά από τα ρούχα μας δεν είχε κάτι άλλο αξίας. Μάταια όμως κανένα ίχνος, μετά από ώρες πήγαμε στην αστυνομία, η οποία μας δήλωσε ότι μάλλον πρόκειται για σεσημασμένους κακοποιούς που δρουν σε ήσυχες παραλίες παρακολουθώντας καμιά φορά τα θύματά τους.
To αποτέλεσμα ήταν άφραγκοι, ημίγυμνοι και ταλαιπωρημένοι να φτάσουμε αργά το βράδυ στο χωριό (στο συμβούλιο ήμουν ο μόνος με μαγιό και έκανε ένα ψόφο) και στο καπάκι το πρωί πάλι Αθήνα…το μόνο σίγουρο ήταν ότι αυτή η εκδρομή θα μου μείνει αξέχαστη, στο γυρισμό τραγουδούσαμε το ατέλειωτη εκδρομή του Θανάση Γκαϊφύλια:
Γαλάζια πεύκα τρέχουν στο μυαλό μου
σε τούτη την αξέχαστη εκδρομή,
τα σύνεργα σκουριάσαν στο γυλιό μου,
βαρέθηκα να είμαι στη γραμμή.
Στη γραμμή σαν στρατιώτες που πηγαίνουν
στον άλλο κόσμο, που γυρνούν και δεν πεθαίνουν.

Γυναίκες μαύρες κι είναι τρομαγμένες,
τσιγκέλι ο κόσμος δίχως ουρανό.
Στραγγίζει το κορμί μου στους μπαξέδες,
με γδέρνουν σαν μοσχάρι και πονώ.
Δεν είμ' εδώ γι' αυτούς που με ζητάνε
είναι κλειστό το μαγαζί και δεν πουλάμε.

Αράζουν οι χωριάτες στα βαγόνια
και τρώνε το κασέρι με ψωμί,
στα μάτια τους τα τρομαγμένα χρόνια,
χάρτινα χρόνια, χάρτινη ζωή.
Δεν είμαι 'γω αυτός που κυνηγάτε
λάθος η πόρτα και ο αριθμός μη με ρωτάτε.

Πικρός αέρας μέσα στη ζωή μου
παραμονεύει ο θάνατος κρυφά
μη μου χαλάς αυτή την εκδρομή μου
μη με γυρίζεις πίσω στα παλιά.
Αυτά που θέλω να σου πω δεν τα θυμάσαι
κλείνεις τα μάτια, μα το ξέρω δεν κοιμάσαι.