Ν. Μπογιόπουλος: «Eίναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε»

περιγράφει και αναλύει τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει ο σύγχρονος καπιταλισμός και επαναφέρει τη συζήτηση στην αξία και τη σημασία της αναζήτησης ενός σοσιαλιστικού μοντέλου, δικαιότερου γαι τους λαούς, όπως ο ελληνικός, που υπόκεινται σε αβάσταχτες θυσίες.  Πόσοι φτωχοί «παράγουν» έναν πλούσιο; Που οφείλεται η κρίση που μαστίζει την Ελλάδα και τον κόσμο; Τί κρίση είναι αυτή που ζούμε, έχει πρόσημο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό; Την κρίση την προκαλούν όλοι; Την πληρώνουν όλοι; Ποιοι και πώς κερδίζουν από την κρίση; Πως γίνεται την τριετία 2008 - 2010 που δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι προστέθηκαν στις στρατιές της απόλυτης φτώχειας, της εξαθλίωσης και της ανεργίας, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη να έχει διπλασιαστεί; «Πριν μάθει κάποιος τί είναι σωστό, θα πρέπει να ξέρει τί είναι λάθος», έλεγε ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ. Και τί είναι ψέμα, θα προσθέταμε. Στη σημερινή Ελλάδα η κατάδειξη του «λάθους» και του ψεύδους επιβάλλεται για έναν επιπλέον λόγο: Επειδή η Ελλάδα επελέγη και προσφέρθηκε από τους ταγούς της να γίνει το πειραματόζωο στα χέρια εκείνων που εμφανίστηκαν ως «ψευτοσωτήρες» του ελληνικού λαού. Το βιβλίο, στο Πρώτο Μέρος, περιγράφει τη λειτουργία του καπιταλισμού. Καταγράφει και φιλοδοξεί να εξηγήσει τα αίτια των αβυσσαλέων κοινωνικών ανισοτήτων που βασιλεύουν στον πλανήτη. Ανισοτήτων που έχουν πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις σε ένα σύστημα που κατά τα άλλα, τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης, πρωτοεμφανίστηκε με σύνθημα «Ισότητα, Αδελφότητα, Αλληλεγγύη». Στο Δεύτερο Μέρος του βιβλίου με θέμα το «ελληνικό ζήτημα» περιλαμβάνονται όλα εκείνα τα στοιχεία που η προπαγάνδα των Μνημονίων έχει εξοστρακίσει από την δημόσια συζήτηση: Τί είναι το χρέος. Πώς και ποιοί το δημιούργησαν. Πώς αξιοποιείται η χρεοτρομοκρατία. Στις σελίδες του αναλύονται οι αιτίες για ό,τι βιώνει ο ελληνικός λαός και περιγράφεται η αέναη πορεία θυσιών, χρεών, ελλειμμάτων, αλλά και αμύθητων - για κάποιους - κερδών. Μια πορεία που ξεκινάει πριν ακόμα από την δημιουργία του ελληνικου κράτους! Τέλος, στο τρίτο μέρος, το βιβλίο, μέσα από την δεδηλωμένη ιδεολογική και πολιτική ματιά ενός μαχόμενου δημοσιογράφου που δεν παριστάνει τον «ουδέτερο», κλείνει προτείνοντας λύση. Γιατί λύση υπάρχει.   "Φυσικά", όπως σημειώνει ο συγγραφέας, "δε μας διαφεύγει ο «φιλικός» αντίλογος των χορτάτων της αντίπερα όχθης. Με λεπτή ταξική ειρωνεία διατείνονται, καθώς χορεύουν το καθεστωτικό τους βαλς, ότι η προοπτική μιας Ελλάδας και ενός κόσμου χωρίς εκμεταλλευτές και καταπιεζόμενους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς κεφαλαιοκράτες «αφέντες» και μισθωτούς «δούλους», στην καλύτερη περίπτωση συνιστά δονκιχοτισμό και ουτοπία. Εξίσου «φιλικά», λοιπόν, απαντάμε: «Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας». Σίγουρα αυτή η «ουτοπική» πορεία αναδημιουργίας και αναγέννησης της Ελλάδας δεν είναι εύκολη. Είναι όμως μια πορεία απείρως ευκολότερη και –από άποψη αποτελεσμάτων– πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση με τον αδιέξοδο δρόμο των ανυπολόγιστων, μάταιων και αβάσταχτων θυσιών στις οποίες υποβάλλεται ο λαός και ο τόπος για να βγαίνουν κερδισμένοι οι πλουτοκράτες και το σάπιο πολιτικό τους σύστημα. Αυτή η Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας, η Ελλάδα του σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης, είναι το πλέον ώριμο και ρεαλιστικό αίτημα των καιρών που «σαν θελήσει ποτέ ο λαός, τότε το πεπρωμένο θα προσκυνήσει»." «Ο Φρίντριχ Ένγκελς είπε κάποτε: "Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα". Τι σήμαινε όμως "ξανακατρακύλισμα στη βαρβαρότητα" από το σημερινό επίπεδο του ευρωπαϊκού πολιτισμού; Μέχρι σήμερα διαβάζουμε, αναμφισβήτητα, τα λόγια αυτά χωρίς να εμβαθύνουμε στο νόημα που κρύβουν και τα παραθέτουμε χωρίς να προαισθανόμαστε την τρομερή βαρύτητά τους. Σήμερα όμως, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα». Ρόζα Λούξεμπουργκ Ο Νίκος Μπογιόπουλος γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Οικονομικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Εργάζεται από το 1992 ως δημοσιογράφος στο Ριζοσπάστη. Έχει συνεργαστεί με ραδιοφωνικούς σταθμούς και περιοδικά. Προηγούμενα βιβλία του το Βαλκάνια ― 78 μέρες «στόχος» του ΝΑΤΟ (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή) και σε συνεργασία με τον Δημήτρη Μηλάκα το Ποδόσφαιρο: Μια θρησκεία χωρίς απίστους (εκδόσεις Λιβάνη). http://www.epikaira.gr