La Resistencia sique

Η εμπιστοσύνη έχει χαθεί. Με αυτή την πρόταση θέλησα να ξεκινήσω το κείμενό μου, το οποίο δεν είναι άρθρο, ούτε κάποιου δημοσιογράφου σε κάποια εφημερίδα συγκεκριμένης πολιτικής ή ιδεολογικής κατεύθυνσης αλλά ούτε κ κείμενο ομιλίας κάποιου πολιτικού προσώπου το οποίο θα βγει να το απαγγείλει στο λαό.
Αποστασιοποιημένος λοιπόν απ’ όλα αυτά τα πολιτικά παράσιτα κάθε χρώματος αναρωτιέμαι για ποια εμπιστοσύνη μιλάμε? Την εμπιστοσύνη στον διπλανό συνάνθρωπό μας?...Έχει χαθεί ! Την εμπιστοσύνη στο εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο υποτίθεται ‘’μεγαλώνει’’ τα παιδιά μας?...Έχει χαθεί και αυτή! Την εμπιστοσύνη στη χριστιανική εκκλησία μας?...Αυτή κ αν έχει χαθεί! Την εμπιστοσύνη στα ‘’όργανα της τάξης’’ ή μήπως στα ‘’δημοκρατικά’’ κόμματα της χώρας και τους ‘’δημοκρατικούς’’ πολιτικούς?...Ούτε συζήτηση!!
Όσο για τους τελευταίους, το μόνο που κάνουν είναι να λυμαίνονται την εξουσία, αρπάζοντας – ή μάλλον κλέβοντας- την ψήφο του Έλληνα πολίτη, με τεχνάσματα και τερτίπια που μόνο εκείνοι ξέρουν, έτσι ώστε να φαίνονται καθ’ όλα νόμιμοι και σπουδαίοι δημαγωγοί.
Από την άλλη οι έντιμοι και αγαθοί Καλόγεροι, έχουν μπει στο νόημα του ‘’γραναζιού του Συστήματος’’. και αγκαλιάζοντας τους αγύρτες πολιτικούς μας φτιάχνουν την δική τους συμμορία – γιατί περί αυτού πρόκειται-βρίσκονται ξαφνικά με αμύθητα πλούτη. Πλούτη που φυσικά προήλθαν από την αρπαγή δημοσίου χρήματος… Πώς αλλιώς? Μάλιστα εμείς καθόμαστε στον καναπέ μας φιλήσυχοι όπως πάντα και ‘’μαστουρώνουμε’’ από τα χιλιάδες ψέματα των καναλιών της εξουσίας.
Η ουσία όμως είναι, πως μπαίνοντας η πατρίδα μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είχε την δυνατότητα ή αν θέλετε την ελπίδα να γίνει κάτι σαν την Ιταλία ας πούμε ή κάτι αντίστοιχο. Και δυστυχώς έχουμε καταντήσει την Ελλάδα χειρότερη και από την Βουλγαρία.
Δεν έχουμε πλέον τίποτα να περιμένουμε από τους ανίκανους πολιτικούς μας. Τίποτα παρά μόνο να δούμε που βρίσκεται ο πάτος που μας οδηγούν. Και η φράση ‘’εκεί μας οδηγούν’’ στη σκέψη μου μοιάζει λάθος. Η σωστή είναι ‘’εκεί οδηγούμαστε’’!! Δυστυχώς κανείς δε μας φταίει για την κατάντια μας. Εμείς τους κάναμε να πιστεύουν ότι δε μας ενδιαφέρει τίποτα. Παρά μόνο το ‘’βόλεμά’’ μας. Και φυσικά ποντάρουν ότι εμείς οι Έλληνες ξεχνάμε τα πάντα μπροστά στο βόλεμά μας ακόμα και μέσα σε 20 ημέρες. Γιατί δεν εξηγείται διαφορετικά να καίνε τα σπίτια και τον τόπο μας, τα δάση, τις καλλιέργιες και τις ίδιες τις ψυχές μας τον Αύγουστο του 07’ και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους να πηγαίνουμε όλοι σύσσωμοι και να τους χαρίζουμε την ψήφο μας.. Χωρίς ντροπή, χωρίς να έχουμε κανένα βάρος στη συνείδησή μας, παρά μόνο συντροφιά τους καμένους κορμούς των δέντρων. Αλλά και εκεί κλείνουμε αδιάφορα τα μάτια βάζοντας λίγες χιλιάδες ευρώ στις τσέπες μας δήθεν για αποζημίωση..! Άραγε πόσο κοστίζει η τιμή και η ανθρωπιά μας?..Ας αναρωτηθεί ο καθένας..
Πάλι οι αγύρτες την έκαναν την δουλειά τους. Πάλι θα επισκεφτώ κάποια δημόσια επιχείρηση γεμάτοι από εμάς, τον απλό λαό, και θα βλέπω αγανακτισμένα πρόσωπα στην καλύτερη των περιπτώσεων. Γιατί συνήθως ακούω άσχημα λόγια και ύβρεις για αυτούς που μας κυβερνούν. Για αυτούς που εμείς δώσαμε… ’’εντολή’’ και θα συνεχίσουμε να την δίνουμε απλόχερα.
Κοιτώντας πίσω στα χρόνια που πέρασαν, είχα την εντύπωση πως ζούσα σε μία χώρα ‘’δημοκρατική’’ κ πάνω απ’ όλα πολιτισμένη. Μία Ευρωπαϊκή χώρα δηλαδή. Σε ένα κράτος που υπάρχει ανάπτυξη κυρίως στη συμπεριφορά. Κάνοντας απεργίες, πορείες ανά τακτά χρονικά διαστήματα, έχοντας όμως εθιμικό κυρίως χαρακτήρα.. ’’στις 25 του μηνός όλοι απεργούμε’’… Αυτό είναι όλο. Και μόνο αυτό!! Στις 26 πάλι όλοι μαζί στις δουλείες μας να περιμένουμε την επόμενη απεργία-αργία. Φυσικό λοιπόν είναι τα αιτήματα σε κάθε απεργία να βρίσκονται μόνο για να υπάρχουν γιατί για να εισακουστούν..ούτε λόγος.
Τελικά όμως ούτε Ευρωπαϊκό κράτος είμαστε ούτε πολιτισμένο και πάνω απ’ όλα ούτε ‘’Δημοκρατικό’’. Είμαστε ένα κράτος ασυδοσίας, κανιβαλισμού, και τραμπουκισμού. Έχει χαθεί κάθε έννοια Δημοκρατίας. Το καθεστώς , αν θέλουμε να το ονομάσουμε είναι καθεστώς δικτατορίας το οποίο το έχουμε βαφτίσει ‘’Δημοκρατία’’.
Τα γεγονότα που εξελίχτηκαν μετά την δολοφονία στη περιοχή των Εξαρχείων μας αποδεικνύουν όλα αυτά. Ό τι έχουμε ένα κράτος κανίβαλων πολιτικών όπου φυσικά έχουν την Αστυνομία για περιφρούρηση και από την άλλοι οι πολίτες να νιώθουν στο πετσί τους την αστυνομοκρατία που έχει επιβάλλει το ίδιο το κράτος.
Ο δολοφόνος μπάτσος σήκωσε το όπλο και πυροβόλησε γιατί κάποια παιδιά τον έβριζαν. Πατώντας την σκανδάλη αφαίρεσαι την ζωή ενός 15χρονου και θέλοντας ή μη επιβεβαίωσε την βία την οποία δεχόμαστε καθημερινά από τα καταραμένα γουρούνια της ντροπιασμένης ΕΛ.ΑΣ. Βέβαια είμαι σίγουρος πως ο φονιάς μπάτσος δεν ήθελε να σκοτώσει, αλλά θα σταθώ στην κίνησή του να γυρίσει ξανά μετά το πρώτο επεισόδιο, μάλλον πιο αποφασισμένος αυτή τη φορά, να βγάλει το μοναδικό αντικείμενο που τον κάνει να νιώθει άντρας(το όπλο του) και να απειλήσει. Αυτή την απειλή έχουν την ανάγκη να την εκφράζουν όλοι όσοι υπηρετούν στο συγκεκριμένο φασιστοειδές ένοπλο Σώμα(ΕΛ.ΑΣ). Όχι να σκοτώσουν, αλλά να απειλήσουν. Η απειλή είναι το μόνο μέσο στη ζωή τους με το οποίο εξυψώνουν το ηθικό και το εγώ τους. Γιατί πως αλλιώς θα εξυψωθεί? Υπηρετώντας στο Σώμα ασφαλείας κάποιου επισήμου ή στα ένδοξα-ντροπιασμένα-πολεμοχαρείς Μ.Α.Τ όλοι βαθιά μέσα τους ξέρουν πόσο ‘’λίγοι’’ αισθάνονται. Απειλώντας όμως πως αυτοί είναι τα όργανα της τάξης και έχοντας για μόνιμα θύματά τους φοιτητές, μαθητές, ηλικιωμένους, εργαζόμενους και καθημερινούς πολίτες παίρνει αξία η άχαρη ζωή τους.
Ίσως όμως μέσα στην ΕΛ.ΑΣ να υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι μπορεί να έχουν ξεπεράσει τα φασιστικά κόμπλεξ τους και να κάνουν σωστά την δουλεία τους, που όμως δεν κάνουν τίποτα για να γλιτώσει ο τόπος από τους μπάτσους που τρομοκρατούν. Ακόμη και οι καλοί αστυνομικοί είναι ηθικοί αυτουργοί αυτού του φόνου. Κανένας τους δεν βγήκε σε κανένα παράθυρο να πει ότι ο δολοφόνος μπάτσος τους έκανε να νιώθουν ντροπή για το επάγγελμά τους. Ούτε ένα συγγνώμη!! Έσπευσαν όλοι να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα μιλώντας για έναν αναρχικό 15χρονο, βίαιο που έσπαγε και λεηλατούσε κατ’ επανάληψη στο χώρο των Εξαρχείων και όχι μόνο…
Την βία των μπάτσων διαδέχτηκε η βία των χούλιγκαν. Που πολλοί θέλησαν να τους χαρακτηρίσουν γνωστούς-άγνωστους, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές ή ό,τι άλλο ανάλογα με τα συμφέροντα του καθενός.
Κατακριτέα τα σπασίματα και οι βανδαλισμοί. Οι φωτιές και οι λεηλασίες σαφώς απαράδεκτες. Οι φωτιές δε ξέρω αν σας θυμίζουν κάτι? Τα μέτρα αποζημίωσης ίσως τότε σας θυμίσουν. Το έργο επαναλαμβάνεται..και εμείς..Θεατές.
Οι ‘’γνωστοί - άγνωστοι’’ έκαψαν σε μια νύχτα το βιός του λαού χωρίς κανένας να τους εμποδίσει. Οι γνωστοί σε όλους μας όμως βάρβαροι πολιτικοί μας κλέβουν κ μας καίνε καθημερινά. Μας κλέβουν τις περιουσίες κ τα όνειρά μας . Και εμείς τους λέμε ευχαριστώ δίνοντας ξανά κ ξανά την ψήφο μας. Αν όλα αυτά γίνονται από καθώς πρέπει με μόρφωση και παιδεία πολιτικούς και εμείς καθόμαστε απαθέστατοι, τότε πως έχουμε το θράσος να κατηγορούμε τους άθλιους περιθωριακούς χούλιγκαν.?Τους κατακρίνουμε και αυτούς πάλι προς όφελος της εκάστοτε κυβερνήσεως. Τώρα οι ευθύνες έχουν φύγει από την εξουσία. Για όλα φταίνε τα κωλόπαιδα που τα σπάνε…
Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα ξυπνήσουμε. Αν ποτέ ξεκολλήσουμε από το χαζοκούτι και αναλάβουμε τις ευθύνες μας βλέποντας που πραγματικά είναι το πρόβλημα. Αν ποτέ σταματήσουμε να μαθαίνουμε τα παιδιά από την μικρή τους ηλικία να κοιτούν μόνο το βόλεμά τους. Χωρίς ιδανικά, χωρίς πιστεύω. ‘’Είμαι με όποιον με βολέψει’’. Αυτή τη φράση ακούω συνεχώς. Μια φράση που μας πάει πίσω σαν κοινωνία.
Για να αλλάξουν οι άλλοι πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Όσο και να μας κοιμίζουν, ο ύπνος μας θα πρέπει να είναι ανήσυχος.
Σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Δικαίωμα στην Ελευθερία
Δικαίωμα στην Ευδαιμονία
Δικαιοσύνη. Ειρήνη
Συνείδηση. Σκέψη. Ζωή
ΠΑΝΟΣ Δ, ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ