Αστεράκια μου…
…αυτό το γράμμα είναι ένα γράμμα συγγνώμης που θα ήθελε να γίνει τραγούδι...
Σας ζητώ συγγνώμη που τις περισσότερες ώρες δεν είμαι δίπλα σας και τρέχω στις δουλειές...
Έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο να μεγαλώσουμε μαζί και στο να εξασφαλίσω πως δεν θα σας λείψει η τροφή, το βιβλίο, το παιχνίδι, το ρούχο...
Συγγνώμη για όλα τα βιβλία που ξεκίνησα να σας διαβάζω και ποτέ δεν τελειώσαμε...
Ξέρω όμως ότι μπορείτε να διαβάσετε μόνα σας τη συνέχεια και να με σκέφτεστε σαν να είμαι εκεί...
…για όλα τα ταξίδια που σας είχα υποσχεθεί και που δεν κάναμε ακόμα...
Όμως τα μεγάλα ταξίδια είναι μπροστά μας... Θα τα συνεχίσουμε μαζί... Μέχρι να φτιάξετε τα δικά σας καράβια...
…για τα όνειρα που έκανα όταν, μωράκια, σας νανούριζα στην αγκαλιά μου...
Όμως, να ξέρετε, τα όνειρα παίρνουν πάντα εκδίκηση!...
Συγγνώμη που, όταν βρισκόμαστε, αποφεύγω να σας κοιτάζω στα μάτια, μη και δείτε το φόβο μου, τη θλίψη μου, την οργή μου...
Κι αυτό είναι το χειρότερο από όλα τα προηγούμενα. Πάντα κοίταζα τον κόσμο στα μάτια και θέλω να μπορώ να τον ξανακοιτάζω. Κι εσείς είστε ο κόσμος μου. Και εσείς είστε το μέλλον του κόσμου μου...
Μας λήστεψαν…
Ξέρω ότι δεν είστε τα μόνα παιδιά που περνούν δύσκολα, ούτε κι εγώ είμαι ο μόνος πατέρας που δίνει μία τόσο άνιση μάχη, θυσιάζοντας ό,τι καλύτερο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος: Το να μεγαλώνει τα παιδιά του!
Σας έφερα στον κόσμο σε μια εποχή που όλα έμοιαζαν ότι πάνε καλά, 15-20 χρόνια πριν… Όμως δεν ήταν έτσι. Το μέλλον μου, το μέλλον σας ήταν ήδη υποθηκευμένο. Γεννηθήκατε καταχρεωμένα, παιδιά μου.
Κι εγώ, ο ανόητος, έκανα όνειρα: πως θα μεγαλώνατε σε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που μεγάλωσα εγώ. Πως θα πηγαίνατε σε καλύτερα σχολεία από τα δικά μου. Πως θα είχατε περισσότερες επιλογές από όσες είχα εγώ...
Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αλήθεια! Η αλήθεια είναι ότι:
Μας είχαν ήδη κλέψει τα όνειρα πριν τα κάνουμε!
Μας είχαν κλέψει τη ζωή!
Μας έκλεψαν το δρόμο για το μέλλον!
Τώρα μας κλέβουν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας!
Τώρα μας κλέβουν τη Δημοκρατία μας!... (Δημοκρατία είναι η κυριαρχία του δήμου, του λαού -θυμάστε…)
Αύριο θα μας κλέψουν και την πατρίδα!... Το χώμα που πατάμε δηλαδή... Έτοιμοι είναι. Έτοιμοι για όλα!
Ένα νέο τραγούδι…
Για όλα αυτά είμαστε πολύ θυμωμένοι... Μα πιο πολύ θυμωμένοι είμαστε για το Φόβο που μας τρώει καθημερινά. Θυμάστε τι σας έλεγα τα βράδια, όταν φοβόσασταν το σκοτάδι;
Να τραγουδάτε! Το τραγούδι διαλύει το φόβο!
Εδώ, λοιπόν, και λίγο καιρό, ένα τραγούδι ακούγεται από εκεί έξω... Ακούστηκε πρώτη φορά στην Τυνησία και στην Αίγυπτο... Τώρα ακούγεται από την Ισπανία κι εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη!
Είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε από νέους ανθρώπους και μιλάει για τη Δικαιοσύνη, την Ισότητα, την Πρόοδο, την Αλληλεγγύη, την Ελευθερία της συμμετοχής στον Πολιτισμό, την Οικολογική βιωσιμότητα και την Ανάπτυξη, την Ευημερία και την Ευτυχία των ανθρώπων.
Μιλάει για όλους αυτούς που κλέβουν τις ζωές μας, που κλέβουν το μέλλον. Για το παλιό πολιτικό σύστημα, για τις τράπεζες, για τα παλιά μοντέλα της οικονομίας, για τα παλιά κόμματα και τους απαρχαιωμένους θεσμούς...
Μιλάει για τα δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, τα δικαιώματα του καταναλωτή, το δικαίωμα για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή.
Αστεράκια μου…
…εγώ και οι άλλοι γονείς το να συνεχίσουμε αυτό το τραγούδι είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για εσάς μαζί με το να παλεύουμε για το μεροκάματο!
Δεν θέλουμε να γκρεμίσουμε κανέναν κόσμο. Τα καταφέρνουν μια χαρά να τον γκρεμίζουν άλλοι. Εμείς θέλουμε να χτίσουμε έναν νέον κόσμο!
Δεν θέλουμε να προκαλέσουμε φόβο. Φοβόμαστε ήδη. Θέλουμε να πάψουμε να φοβόμαστε!
Δεν θέλουμε να κλείσουμε κανένα δρόμο. Θέλουμε να ανοίξουμε καινούργιους δρόμους!
Δεν θέλουμε να κάψουμε καμιά πόλη και καμιά γειτονιά! Θέλουμε να διεκδικήσουμε και πάλι τις πόλεις και τις γειτονιές μας!
Δεν θέλουμε να σηκώσουμε καμιά σημαία. Θέλουμε να κατεβάσουμε τις σημαίες που μας καπελώνουν και μας υποτάσσουν στη «μοίρα» μας και στη θέση τους να ανεβάσουμε τη σημαία της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας. Δεν θέλουμε καμιά ψευτοεπανάσταση.
Θέλουμε να ξαναβρούμε το βήμα μας. Θέλουμε να γιορτάσουμε. Ναι! Να γιορτάσουμε την ελπίδα που ακόμη υπάρχει!
Μια γιορτή που δεν θα την οργανώσει κανένα κόμμα, καμιά οργάνωση, κανένας συνδικαλιστής.
Μια γιορτή που θα πάμε με την παρέα μας, τους φίλους, τους γείτονές μας, τους συναδέλφους μας. Με εσάς μαζί, τα παιδιά μας!
Και αυτή η Γιορτή θα κρατήσει μέχρι να ξημερώσει μια άλλη μέρα. Καλύτερη από τη σημερινή!
Σας το χρωστάμε!
Αστεράκια μου…
…δεν έχω να σας προσφέρω ούτε σπίτια, ούτε χρήματα... Το μόνο που έχω να σας προσφέρω είναι ένα τέτοιο τραγούδι. Ένα καλύτερο αύριο... Ένα καλύτερο ταξίδι...
Το μόνο που ελπίζω είναι να μην νιώσετε ποτέ μίσος ή οίκτο για μένα!
Σας φιλώ!
Ο πατέρας σας
1 σχόλιο:
:)
Δημοσίευση σχολίου