Μια αποτυχημένη απόπειρα δημιουργίας πάρκου, έδωσε τη σκυτάλη στην απόλυτη παρακμή: σκουριασμένη η παιδική χαρά, σκουπίδια, εγκατάλειψη...
Θα μπορούσε να είναι ένα σπουδαίο κέντρο αναψυχής, ένας πόλος έλξης για μικρούς και μεγάλους, ένα σημείο συνάντησης ανθρώπων που θέλουν να είναι κοντά στη φύση. Δυστυχώς, όμως, σήμερα είναι ένας… σκουπιδότοπος.
Ο Αλφειός, ένα ποτάμι που έχει γίνει αφορμή για σοβαρές μελέτες και διατριβές σε μεγάλα πανεπιστήμια, σε σπουδές μυθολογίας και ιστορίας, για δεκαετίες παραμένει ένας πραγματικός σκουπιδότοπος. Λίγο πριν τις εκβολές του, γίνεται το «έλα να δεις». Μπάζα και σκουπίδια «πνίγουν» τις όχθες του ενώ η έντονη δυσοσμία από την αποσύνθεση νεκρών ζώων που τα παρατούν εκεί κάποιοι ασυνείδητοι, λειτουργεί ως απαγορευτικό διέλευσης. Και πιο κάτω, οι εγκαταστάσεις δεματοποίησης των σκουπιδιών, «αναγκαίο κακό» σε μια πολιτεία που δεν μπόρεσε τόσα χρόνια να λύσει το πρόβλημα αυτό.
Κάποιες προσπάθειες ανθρώπων που αγαπούσαν την φύση, προσπάθειες που χρονολογούνται εδώ και μια δεκαπενταετία, είχαν δημιουργήσει αρχικά μια νότα αισιοδοξίας, καθώς η αργοκίνητη πολιτεία παρακινήθηκε από τις δράσεις και τις πιέσεις τους και στήριξε την δημιουργία ενός μικρού πάρκου, στο ύψος της γέφυρας, πριν το Επιτάλιο. Το πάρκο αυτό, με πλατάνια, λεύκες και άλλα δέντρα που συνήθως συναντάμε σε όχθες ποταμών, με παιδική χαρά και άλλες κατασκευές αναψυχής, λειτούργησε για δυο – τρία χρόνια, για να παραδοθεί κατόπιν «αμαχητί» στη φθορά του χρόνου.
Ήταν μια όαση στο σκηνικό παρακμής που έχει στηθεί στον Αλφειό εδώ και δεκαετίες με την ανοχή της πολιτείας. Ήταν μια πρωτοβουλία πολιτών, ρομαντικών κι ονειροπόλων, που πίστεψαν ότι η "τρέλα" τους και η λατρεία τους για τη φύση μπορούσε να αναστρέψει αυτή την πορεία υποβάθμισης ενός από τους σημαντικότερους οικότοπους στην Πελοπόννησο, του «δέλτα» του Αλφειού. Μιας περιοχής που αν και είναι ενταγμένη στο διεθνές δίκτυο «Natura 2000» με ένα πλαίσιο απαγορεύσεων και με αυστηρές οδηγίες για την προστασία της, είχε την ατυχία να βρίσκεται στην Ελλάδα…
Η πολιτεία, βέβαια, είναι γεμάτη καλές προθέσεις, αλλά δεν φτάνει αυτό. Χρειάζονται πράξεις. Απαιτούνται έργα για να βγει ο Αλφειός από αυτή την φρικτή, τριτοκοσμική κατάσταση. Ο δήμος Πύργου, για πρώτη ίσως φορά την τελευταία εικοσαετία τουλάχιστο, έκανε ένα δειλό βήμα προς την κατεύθυνση της ανάδειξης του ποταμού. Ανέθεσε πριν δύο περίπου χρόνια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μια μελέτη για την αποκατάσταση του Αλφειού, στο πιο ευαίσθητο σημείο του, δηλαδή πριν από το «δέλτα». Η μελέτη έγινε και μάλιστα αυτά που προτείνει μπορούν να καταστήσουν την περιοχή πόλο έλξης όχι μόνο των ντόπιων κατοίκων αλλά και ξένων επισκεπτών, καθότι ο Πύργος δεν διαθέτει και σπουδαία αξιοθέατα. Όμως η υλοποίηση της μελέτης αυτής, μάλλον φαίνεται απίθανη, ελλείψει ικανών χρηματοδοτήσεων.
Μέχρι η πολιτεία να βρει τον δρόμο και τον ρυθμό της, η υποβάθμιση και η παρακμή θα «πνίγουν» τον Αλφειό. Ο Αλφειός, ο μυθικός γιος του Ωκεανού και της Τηθύος, ποτάμιος θεός που τον τιμούσαν με δύο βωμούς στην Ολυμπία, θα αργοσβήνει μέχρι οι νεοέλληνες επίγονοι της ιστορίας και της κουλτούρας αυτού του τόπου αντιληφθούν τι σημαίνει να κληρονομείς ένα τόσο σπουδαίο κεφάλαιο
Θα μπορούσε να είναι ένα σπουδαίο κέντρο αναψυχής, ένας πόλος έλξης για μικρούς και μεγάλους, ένα σημείο συνάντησης ανθρώπων που θέλουν να είναι κοντά στη φύση. Δυστυχώς, όμως, σήμερα είναι ένας… σκουπιδότοπος.
Ο Αλφειός, ένα ποτάμι που έχει γίνει αφορμή για σοβαρές μελέτες και διατριβές σε μεγάλα πανεπιστήμια, σε σπουδές μυθολογίας και ιστορίας, για δεκαετίες παραμένει ένας πραγματικός σκουπιδότοπος. Λίγο πριν τις εκβολές του, γίνεται το «έλα να δεις». Μπάζα και σκουπίδια «πνίγουν» τις όχθες του ενώ η έντονη δυσοσμία από την αποσύνθεση νεκρών ζώων που τα παρατούν εκεί κάποιοι ασυνείδητοι, λειτουργεί ως απαγορευτικό διέλευσης. Και πιο κάτω, οι εγκαταστάσεις δεματοποίησης των σκουπιδιών, «αναγκαίο κακό» σε μια πολιτεία που δεν μπόρεσε τόσα χρόνια να λύσει το πρόβλημα αυτό.
Κάποιες προσπάθειες ανθρώπων που αγαπούσαν την φύση, προσπάθειες που χρονολογούνται εδώ και μια δεκαπενταετία, είχαν δημιουργήσει αρχικά μια νότα αισιοδοξίας, καθώς η αργοκίνητη πολιτεία παρακινήθηκε από τις δράσεις και τις πιέσεις τους και στήριξε την δημιουργία ενός μικρού πάρκου, στο ύψος της γέφυρας, πριν το Επιτάλιο. Το πάρκο αυτό, με πλατάνια, λεύκες και άλλα δέντρα που συνήθως συναντάμε σε όχθες ποταμών, με παιδική χαρά και άλλες κατασκευές αναψυχής, λειτούργησε για δυο – τρία χρόνια, για να παραδοθεί κατόπιν «αμαχητί» στη φθορά του χρόνου.
Ήταν μια όαση στο σκηνικό παρακμής που έχει στηθεί στον Αλφειό εδώ και δεκαετίες με την ανοχή της πολιτείας. Ήταν μια πρωτοβουλία πολιτών, ρομαντικών κι ονειροπόλων, που πίστεψαν ότι η "τρέλα" τους και η λατρεία τους για τη φύση μπορούσε να αναστρέψει αυτή την πορεία υποβάθμισης ενός από τους σημαντικότερους οικότοπους στην Πελοπόννησο, του «δέλτα» του Αλφειού. Μιας περιοχής που αν και είναι ενταγμένη στο διεθνές δίκτυο «Natura 2000» με ένα πλαίσιο απαγορεύσεων και με αυστηρές οδηγίες για την προστασία της, είχε την ατυχία να βρίσκεται στην Ελλάδα…
Η πολιτεία, βέβαια, είναι γεμάτη καλές προθέσεις, αλλά δεν φτάνει αυτό. Χρειάζονται πράξεις. Απαιτούνται έργα για να βγει ο Αλφειός από αυτή την φρικτή, τριτοκοσμική κατάσταση. Ο δήμος Πύργου, για πρώτη ίσως φορά την τελευταία εικοσαετία τουλάχιστο, έκανε ένα δειλό βήμα προς την κατεύθυνση της ανάδειξης του ποταμού. Ανέθεσε πριν δύο περίπου χρόνια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μια μελέτη για την αποκατάσταση του Αλφειού, στο πιο ευαίσθητο σημείο του, δηλαδή πριν από το «δέλτα». Η μελέτη έγινε και μάλιστα αυτά που προτείνει μπορούν να καταστήσουν την περιοχή πόλο έλξης όχι μόνο των ντόπιων κατοίκων αλλά και ξένων επισκεπτών, καθότι ο Πύργος δεν διαθέτει και σπουδαία αξιοθέατα. Όμως η υλοποίηση της μελέτης αυτής, μάλλον φαίνεται απίθανη, ελλείψει ικανών χρηματοδοτήσεων.
Μέχρι η πολιτεία να βρει τον δρόμο και τον ρυθμό της, η υποβάθμιση και η παρακμή θα «πνίγουν» τον Αλφειό. Ο Αλφειός, ο μυθικός γιος του Ωκεανού και της Τηθύος, ποτάμιος θεός που τον τιμούσαν με δύο βωμούς στην Ολυμπία, θα αργοσβήνει μέχρι οι νεοέλληνες επίγονοι της ιστορίας και της κουλτούρας αυτού του τόπου αντιληφθούν τι σημαίνει να κληρονομείς ένα τόσο σπουδαίο κεφάλαιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου