Tης Mαριαννας Tζιαντζη
E να από τα πολιτιστικά γεγονότα του καλοκαιριού που πέρασαν απαρατήρητα από τον αθηναϊκό Τύπο είναι η ανακήρυξη του Ζαν - Λικ Γκοντάρ σε επίτιμο δημότη του δήμου Ηλιδας - Αμαλιάδας, σε μια σεμνή εκδήλωση στο αρχαίο θέατρο Ηλιδας στις 31 Ιουλίου. O σκηνοθέτης δεν παραβρέθηκε, όμως εκεί πήγε ο μορφωτικός ακόλουθος της γαλλικής πρεσβείας στην Αθήνα, ο οποίος παρέλαβε από τα χέρια των επισήμων δύο συμβολικά δώρα, ένα αγαλματίδιο και έναν αμφορέα, αντίγραφα βεβαίως.
Η βραδιά δεν ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στον «Γάλλο φιλέλληνα», γιατί σε μια τέτοια περίπτωση είναι αμφίβολο αν θα γέμιζε το θέατρο. Και ο πιο φανατικός Πελοποννήσιος σινεφίλ δεν τρέχει Σάββατο βράδυ, με τα βενζινάδικα να απεργούν, μες στον καυτό και υγρό κάμπο για να τιμήσει τον Γκοντάρ.
Η εικοσάλεπτης διάρκειας τελετή έγινε πριν από την έναρξη της παράστασης «Ιππείς» του Αριστοφάνη και το πρόγραμμα προέβλεπε μερικές σύντομες ομιλίες και χαιρετισμούς. Ευγενείς ήταν οι περισσότεροι θεατές, έλα όμως που υπήρχαν και οι «φερτοί», αυτοί που είχαν έρθει από αλλού και κραύγαζαν αγανακτισμένοι «κάτσε κάτω», «εμείς ήρθαμε να δούμε θέατρο», «να κάνετε τις τελετές σας στην πόλη σας», «βρήκατε κοινό και βγάζετε λόγους», ενώ όταν επιχείρησε να μιλήσει ένας τοπικός βουλευτής, ακούστηκαν και κάποια «γαλλικά». (Οι πληροφορίες από το πόρταλ madmedia.gr, που περιέχει ειδήσεις από τη Δυτική Ελλάδα.) Δεν τα είχαν με τον Γκοντάρ οι άνθρωποι, με τους πολιτικούς τα είχαν (και τα έχουν, καθώς το κράξιμο ήταν το ανεπίσημο άθλημα του φετινού καλοκαιριού).
Πριν από τρία χρόνια, όταν όλοι ήμαστε κατηφείς εξαιτίας των φονικών πυρκαγιών στην Ηλεία και αλλού, θα μας ήταν αδιανόητη η σκέψη ότι κάποια νύχτα, στο κοντινό μέλλον, εκατοντάδες άνθρωποι θα τιμούσαν τον Γκοντάρ τον Αμαλιαδαίο, όμως στη ζωή όλα είναι αλληλένδετα. Κάτι είναι κι αυτό, μια ένδειξη ότι η ζωή προχωράει με βάσανα, λυγμούς αλλά και σκέρτσα.
Aσφαλώς του αξίζει κάθε τιμή του Γκοντάρ, όχι όμως γιατί μας αγαπάει και λέει ότι η Δύση μάς χρωστάει, δεν της χρωστάμε, αλλά κυρίως για τις ταινίες του. Και ούτε έχει σημασία αν τον τίμησε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα ή μια πόλη των 32.000 κατοίκων και με πλούσια ιστορία. Στην πραγματικότητα, τιμώντας τον Γκοντάρ, βραβεύουμε πλαγίως τον εαυτό μας (έστω, τον αρχαίο εαυτό μας) και, ταυτόχρονα, του δίνουμε κουράγιο: να, εκεί έξω υπάρχουν κάποιοι που μας βλέπουν με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι οι «σοφοί» της τρόικας. Οι περισσότεροι ίσως δεν θυμόμαστε τι είπε ο Γκοντάρ για την Ελλάδα, όμως θυμόμαστε τη στιγμή, τον χρόνο που διάλεξε να μιλήσει για μας – και αυτός ο χρόνος μετράει.
Mαγευτική είναι η Φύση γύρω από την Αμαλιάδα. Γόνιμη γη, ευλογημένη. Οπως συμβαίνει σε πολλές μικρές πόλεις, οι κάτοικοί της εκτιμούν την τέχνη περισσότερο ή μάλλον σε μεγαλύτερη αναλογία απ’ ό,τι ο πληθυσμός της πρωτεύουσας, γι’ αυτό δεν θα πρέπει να μας ξενίζει το γεγονός ότι η πόλη αυτή τίμησε τον σκηνοθέτη που έχει ταυτιστεί με τη γαλλική αβανγκάρντ – κι ας έχουν κλείσει κι εδώ οι κινηματογράφοι, όπως παντού.
Μόνο δυο απορίες έχω. Πρώτον, τι έκανε ο Γκοντάρ το αγαλματάκι και τον αμφορέα; Δεύτερον, γιατί ο Γκοντάρ δεν μας έστειλε ένα βιντεάκι με ένα «εφκαριστούμε Ελλάντα, εφκαριστούμε Αμαλιάντα»; Πάντως, εμείς σ’ ευχαριστούμε, Ιωάννη Λουκά Γοδάριε, όπως θα σε λέγαμε αν όλοι ζούσαμε τον 19ο αιώνα, και δεν σου κρατάμε κακία που δεν ήρθες στη χώρα μας. Η κρίση, η ανεργία, η αγωνία για το αύριο –και δυστυχώς, όχι ο «Τρελός Πιερό» ή ο Αριστοφάνης– φέρνουν πιο κοντά τα Παρίσια και τις Αμαλιάδες όλου του κόσμου.
http://news.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου