Στην εποχή του Πάγκαλου ήταν μακριές οι φούστες (και κοντές οι μνήμες)

Του Back Door Man

Σαν σήμερα, στις 29 Σεπτεμβρίου 1925, ο Θεόδωρος Πάγκαλος διαλύει τη Βουλή, επειδή «είχε εκπέσει στη συνείδηση του έθνους», αρχίζοντας «την εποχή του Πάγκαλου». Διαβάζοντας το βιογραφικό του δικτάτορα στο sansimeraκαι στο wikipediaβρίσκουμε ενδιαφέροντα αποσπάσματα που μπορούν να δώσουν μια ψυχολογικής φύσης ερμηνεία για το ποιόν του σημερινού αντιπροέδρου μας αλλά και να επαληθεύσουν τη ρήση του Μαρξ περί γεγονότων και προσωπικοτήτων της ιστορίας που επανεμφανίζονται ως φάρσα. (Αν και τα γεγονότα που ζούμε επ’ ουδενί δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως φάρσα, ο χαρακτήρας του αντρός κάλλιστα θα μπορούσε να είναι βγαλμένος από φαρσοκωμωδία):

.

“Σχεδόν αμέσως άρχισαν οι διώξεις όσων αμφισβητούσαν την εξουσία του. Το νεοσύστατο, τότε, ΚΚΕ μπήκε από τους πρώτους στο στόχαστρο, όπως και το παλιό του αφεντικό, ο στρατηγός Πλαστήρας. Ο Τύπος τέθηκε υπό αυστηρό καθεστώς λογοκρισίας και δημοσιογράφοι οδηγήθηκαν στη φυλακή. Ψηφίστηκε μια σειρά από καταπιεστικούς νόμους, με χαρακτηριστικότερη τη διάταξη που προέβλεπε ότι το μήκος της φούστας των γυναικών δεν επιτρεπόταν να ξεπερνά τους 30 πόντους από το έδαφος.”

Ευτυχώς ο αντιπρόεδρος δεν πήρε την μεζούρα να μετράει τις γυναικείες φούστες και ο διώξεις σήμερα απέχουν από τις διώξεις των δικτατοριών του μεσοπολέμου, αλλά το οικογενειακό χούι δεν κόβεται εύκολα: To KKE (και γενικότερα η αριστερά) παραμένει ο αγαπημένος στόχος. Το θράσος του δε είναι τέτοιο, που δεν διστάζει να τα βάλει και με προσωπικότητες που κατέβαζαν από την ακρόπολη τη ναζιστική σημαία, την ίδια εποχή που ο παππούς του μπαινόβγαινε στο γραφείο του Τσολάκογλου και προετοίμαζε με τον Ράλλη τα Τάγματα Ασφαλείας. Τα οικογενειακά πρότυπα βέβαια έχουν ανάγκη εκσυγχρονισμού, οι σημερινοί στόχοι μας πρέπει να είναι και άλλοι, οι κακοί φοιτητές και οι αλήτες. Το να στρεφόμαστε δε εναντίον των παλιών μας αφεντικών, συνεχίζει να είναι οικογενειακή παράδοση: Πρωτοκλασάτο στέλεχος όλων των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου και Σημίτη, δεν δίστασε να κατηγορήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου ως δωρολήπτη όταν αυτός έφτανε στη δύση του ή την δεύτερη τετραετία Σημίτη, έξι χρόνια μετά! Με τον τωρινό αρχηγό του την πάτησε, αλλά ευτυχώς γι’ αυτόν παρά τον όγκο του, οι κωλοτούμπες του είναι θεαματικές.

.

“Ο στρατηγός μπορεί να ήταν ένας άριστα καταρτισμένος αξιωματικός και ικανότατος επιτελής, αλλά υπήρξε ακραίος και οξύς στις ενέργειές του, παρασυρόμενος από την έντονη ιδιοσυγκρασία του”

Η κληρονομική αυτή ιδιοσυγκρασία έκανε τον εγγονό να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο παρομοιάζοντας από τη θέση του υπουργού εξωτερικών την Γερμανία ως έναν τεράστιο όγκο με παιδικό μυαλό. Η εντονή αντίδραση του Χέλμουτ Κολ τον ανάγκασε να βάλει την ουρά στα σκέλια για να αποδειχθεί ότι ο τεράστιος όγκος με παιδικό μυαλό ήταν ο ίδιος…

.

“Ο Πάγκαλος έδειξε αξιοσημείωτη πολιτική και διπλωματική ανεπάρκεια κατά τη διάρκεια της εξουσίας του.”

Δυο λέξεις μόνο: Ίμια και Οτσαλάν.

.

“Η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο με την ουσιαστική κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και την κακή κατάσταση της οικονομίας. Τα σφάλματα στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, η εσωτερική κακοδιοίκηση και οι ποικίλες ατασθαλίες από το περιβάλλον του δικτάτορα, όπως και η στροφή του στον αντιβενιζελικό κόσμο, σφράγισαν την τύχη του καθεστώτος.”

Η τύχη του σημερινού καθεστώτος δεν ξέρουμε ποια θα είναι, αλλά όλοι οι παραπάνω λόγοι για να έχει το ίδιο τέλος υπάρχουν. (Το κυνήγι δημοσίων υπαλλήλων φαίνεται ότι είναι το οικογενειακό σπορ των Παγκαλαίων…)

.

“Στις 16 Μαΐου του 1929 συνελήφθη πάλι για τα αδικήματα της δικτατορίας. Στη συνέχεια αποφυλακίστηκε με εγγύηση και στις 17 Μαρτίου του 1930 προσήχθη σε δίκη ενώπιον τριαντακονταμελούς επιτροπής της Γερουσίας με βάση τον νόμο περί ευθύνης υπουργών με την κατηγορία της απιστίας για το σκάνδαλο του καζίνο της Ελευσίνας. Η κατηγορία αφορούσε την εκχώρηση άδειας λειτουργίας καζίνο στην Ελευσίνα σε φίλα προσκείμενο επιχειρηματία έναντι χαμηλότερου αντιτίμου από ό,τι προσέφερε ο πλειοδότης. Τελικά καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση και πενταετή στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων”.

Εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι δεν βρίσκω ομοιότητες μεταξύ παππού και εγγονού. Εξ’ αλλού είναι γνωστή η άψογη τήρηση της νομιμότητας από το κόμμα του αντιπροέδρου σε όλους τους δημόσιους διαγωνισμούς. Όσον αφορά τον ίδιο προσωπικά, το πενιχρό του πόθεν έσχες και η κουμπαριά του με πρόσωπο της δημόσιας ζωής που λειτουργεί ως παράδειγμα εντιμότητας, το αποδεικνύουν περίτρανα.

.

Κλείνοντας, δημοσιεύω αυτούσιο και ασχολίαστο το λήμμα “H οικονομική πολιτική της δικτατορίας του Θεόδωρου Πάγκαλου” από την ιστοσελίδα του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού:

«Στα μέσα της δεκαετίας του ’20, η ελληνική οικονομία παρουσίαζε μια σειρά προβλημάτων, όπως αυτό της έλλειψης διαθέσιμων κεφαλαίων και επενδύσεων και του επιβαρυμένου εμπορικού ισοζυγίου. Oι δομικές αυτές αδυναμίες στο οικονομικό και δημοσιονομικό πεδίο αφενός υπονόμευαν την κοινοβουλευτική σταθερότητα, αφετέρου ενίσχυαν την ανάμιξη ξένων δυνάμεων (Bρετανία) στις πολιτικές και στρατηγικές επιλογές της χώρας. Tο καθεστώς του Πάγκαλου επέλεξε να συνάψει ένα εσωτερικό δάνειο, με την επιβολή σε όλους τους καταναλωτές έμμεσης φορολογίας. Tο μέτρο συνοδευόταν από παράλληλες περικοπές των κρατικών δαπανών, με την εξαίρεση της αγοράς πολεμικού υλικού. Tο γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από την συγκυρία του 1925-26 είναι ότι η δικτατορία συνέχισε ουσιαστικά την πολιτική των προκατόχων της. O κρατικός παρεμβατισμός έτεινε να ενισχύει τον ιδιωτικό τομέα με νομισματικά μέσα αλλά και με αντιδημοτικά νομοθετήματα, όπως οι απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων και οι περικοπές μισθών. H σταθερά πιεστική ανάγκη του κράτους να μειώσει τα ελλείμματα, σε συνδυασμό με το χαμηλό βαθμό επενδύσεων, απέκλεισαν τις δυνατότητες του δημοσίου να διαμορφώσει μακροπρόθεσμους αναπτυξιακούς στόχους και προγράμματα.»

Short Link: http://wp.me/pPn6Y-2Ac