Του ΠΑΝΟΥ ΤΡΙΓΑΖΗ*
Οι μνήμες είναι έντονες στον νομό Ηλείας για το ολοκαύτωμα του Αυγούστου 2007. Οι πληγές είναι βαθιές, ειδικότερα για εκείνους που η πύρινη λαίλαπα πήρε για πάντα από κοντά τους αγαπημένα τους πρόσωπα. Τι λόγια συμπόνιας και αλληλεγγύης μπορεί να βρει κανείς για να μιλήσει με τον μπάρμπα - Μήτσο και τη Μαρία Κάρτα που έχασαν στο «μπλόκο» της Αρτέμιδας την κόρη τους Αθανασία με τα τέσσερα παιδιά στην αγκαλιά της και τον γιο τους Χαρίλαο; Ο άλλος γιος, ο Σπήλιος, ξεσπάει εναντίον των κυβερνώντων - τότε και σήμερα - που με ψεύτικες υποσχέσεις κορόιδεψαν τον κόσμο.
Επισκεφτήκαμε την περασμένη εβδομάδα, με φίλους και συντρόφους, την Αρτέμιδα και την Μάκιστο, τα δυο πιο μαρτυρικά χωριά του δήμου Ζαχάρως όπου χάθηκαν 30 ζωές - 23 και 7 αντίστοιχα - από τις πρωτοφανείς πυρκαγιές. Η πρόσκληση ήταν από τον Σύλλογο Μακισταίων της Αθήνας, που παρουσίασε σε ανοιχτή μαζική εκδήλωση μια έκδοση με τίτλο «Μάκιστος - Λεύκωμα Μνήμης», αποτελούμενη από 278 σελίδες με πάνω από 400 φωτογραφίες από τη ζωή στο χωριό στη διάρκεια πολλών δεκαετιών ως την ημέρα που κάηκε.
Τα τρία χρόνια που πέρασαν είναι λίγα για να μειωθεί ο ανθρώπινος πόνος και για να αλλάξει το καμένο τοπίο, παρότι η αναγέννηση της φύσης συντελείται ήδη και οι πράσινες «νησίδες» πολλαπλασιάζονται. Ομως, τα τρία χρόνια είναι πολλά για να δικαιολογηθεί η απραξία και η κραυγαλέα διάσταση λόγων και έργων, τόσο της προηγούμενης, όσο και της σημερινής κυβέρνησης. Επί Ν.Δ. το ΠΑΣΟΚ είχε υποσχεθεί δικό του σχέδιο ανασυγκρότησης αλλά το σχετικό νομοσχέδιο δεν έχει ακόμα κατατεθεί στη Βουλή. Κι είναι εξοργιστικό οι άνθρωποι της εξουσίας να έρχονται τώρα στις εκδηλώσεις και να επαναλαμβάνουν τις ίδιες υποσχέσεις που έδιναν πέρσι, πρόπερσι και αντιπρόπερσι, με τη διαφορά ότι στην εποχή του μνημονίου οι πιθανότητες να τις τηρήσουν έχουν μειωθεί δραματικά.
Δικαιολογημένα είναι τα αισθήματα πίκρας, εγκατάλειψης και οργής των πυρόπληκτων, δριμύ τα «κατηγορώ» τους. «Το 2007 μας τιμώρησε ο θεός, από τότε μας τιμωρεί η Πολιτεία», είναι μια χαρακτηριστική φράση κατοίκου της Αρτέμιδας.
Η Αρτέμιδα και η Μάκιστος επέχουν περίπου δέκα χιλιόμετρα από την παραλιακή πόλη της Ζαχάρως, αλλά ούτε μια φορά την ημέρα δεν πάει λεωφορείο στα δυο χωριά. Παραπονούνται οι κάτοικοι, ηλικιωμένοι οι πιο πολλοί, ότι πληρώνουν ταξί 35 ευρώ ή και παραπάνω για να κατέβουν στην πόλη να πάρουν τα φάρμακά τους. Διαμαρτύρονται επίσης γιατί ο δρόμος δεν έχει ασφαλτοστρωθεί, παρά τις υποσχέσεις που επαναλαμβάνονται κάθε τόσο από τη Νομαρχία Ηλείας και τον Δήμο Ζαχάρως.
Ο επισκέπτης βλέπει νέα σπίτια, πολύ καλύτερα από εκείνα που κάηκαν. Όμως, τα σπίτια δεν αρκούν για να μείνουν οι άνθρωποι στα χωριά τους. Χρειάζονται δουλειές, στήριξη του αγροτικού εισοδήματος, υποδομές, απαλλαγή των αγροτών από τον βραχνά των χρεών, ένωση του τουρισμού με την οικολογία, αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες. Ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, στηριγμένο στην αρχή «οι άνθρωποι και το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη».
Κάθε σπίτι στην Αρτέμιδα και στην Μάκιστο, όπως και σ' άλλα πυρόπληκτα χωριά της Ηλείας, έχει τη δική του ιστορία να διηγηθεί για τη φοβερή εμπειρία που έζησε και τις μάχες που έδωσαν απλοί άνθρωποι, αβοήθητοι από το κράτος και τους αρμόδιους φορείς, για να σώσουν τις ζωές τους και το βιός τους. Κανείς αρμόδιος δεν τους είχε πει τι να κάνουν σε περίπτωση πυρκαγιάς, παρότι ο κίνδυνος είχε έντονα επισημανθεί και είχαν προηγηθεί εκείνο το μαύρο καλοκαίρι καταστροφικές πυρκαγιές στην Πάρνηθα, στο Πήλιο, στην Κορινθία, στην Αιγιαλεία και σ' άλλες περιοχές.
Δεν ήταν αναπόφευκτη η τραγωδία. Αν δεν μπορούσε να είχε αποτραπεί ο «πύρινος πόλεμος», τουλάχιστον έπρεπε να είχαν περιοριστεί οι καταστροφικές του συνέπειες. Όταν συνολικά στο Ν. Ηλείας χάνονται 45 άνθρωποι, κανείς δεν μπορεί να μιλάει για «φυσική καταστροφή».
Αξίζει ιδιαίτερης μνείας το εκπληκτικό κίνημα αλληλεγγύης με τους πυρόπληκτους, το οποίο ξεπήδησε μέσα από τον πανελλήνιο και τον διεθνή συγκλονισμό για την τραγωδία. Ένα κίνημα που εκφράστηκε και έμπρακτα, όπως με τις συνεισφορές 92.000 δωρητών στο ταμείο που δημιουργήθηκε και συγκέντρωσε πάνω από 150 εκατομμύρια ευρώ. Όμως, δεν έπιασε τόπο αυτή η βοήθεια ή έπιασε ελάχιστα.
Ο νομός Ηλείας είναι ο πιο πυρόπληκτος - και με διαφορά - νομός της Ελλάδας, ίσως και της Ευρώπης. Αλλά τις ίδιες μέρες κάηκαν και άλλοι νομοί και συνολικά χάθηκαν 75 ανθρώπινες ζωές. Η 24η Αυγούστου 2007, ημέρα έναρξης του πυρκαγιών, αποτελεί την πιο καταστροφική μέρα στην ιστορία των δασικών πυρκαγιών στη χώρα μας. Ημέρα μνήμης και πολλών διδαγμάτων, αλλά και δράσης για την αντιμετώπιση των νέων απειλών για τη ζωή μας.
Πρέπει η ημέρα αυτή να οριστεί Πανελλαδική Ημέρα Οικολογικής Εγρήγορσης και Αλληλεγγύης. Την απόφαση να πάρει η Βουλή των Ελλήνων.
* Ο Πάνος Τριγάζης, κατάγεται από το πυρόπληκτο χωριό Μίνθη του Δήμου Ζαχάρως και έχει γράψει το βιβλίο «80 ΩΡΕΣ ΣΕ ΠΥΡΙΝΟ ΚΛΟΙΟ - Οδοιπορικό στις φλόγες της Ηλείας (εκδ. Ταξιδευτής 2008)»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου