Διάλεξα αυτή τη φωτογραφία της πλατείας ενός ορεινού χωριού της Ηλείας, της Νεμούτας, γιατί ο νομός Ηλείας είναι παραδειγματικός της πολιτικής υπερθέρμανσης και όσα αυτή συνεπάγεται όσον αφορά στις διαστάσεις πελατειακών σχέσεων και διαφθοράς... θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε χωριό...
Επιπλέον η στιγμή δείχνει πως στο υπόβαθρο ενός αγγελοπουλικού τοπίου επεμβαίνει ειδικά η πασοκική αισθητική, σαν κίνημα που θέλει να αλώσει και το δημόσιο χώρο και τις χρήσεις του....
Το κράτος είναι πασόκ και γράφει στο χώρο κατά τον ίδιο βαθμό που έγραφε το παλιό κράτος της δεξιάς που διαδέχτηκε. Η αισθητική της δεξιάς εκπροσωπείται εδώ από το μνημείο.
Μια μικρή πλατεία το καφενείο και η εκκλησία ως τα κύρια σύμβολα κοινωνικότητας.
Το καινούριο είναι ένα φωτιστικό μιας ακαθόριστης, άχρωμης και άοσμης αισθητικής και σε μια μικρή πλατεία τρία παγκάκια... Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι τα παγκάκια πιθανόν έχουν πληρωθεί το βάρος τους σε χρυσάφι...
Είναι κυρίως το χαρακτηριστικό της πασοκικής αισθητικής ότι φοβάται τους ευρείς χώρους. Το χαρακτηριστικό αυτής της αισθητικής είναι ο συνωστισμός. Ο στενός χώρος των παιδικών χρόνων του πρώην φτωχού, όπου το χειμώνα ειδικά, κουζίνα, καθιστικό και αναγνωστήριο συνωστίζονταν γύρω από το τζάκι... το μοναδικό χώρο που διέθετε ικανή θερμοκρασία για ανθρώπινη επιβίωση.
Και μαζί με τα παγκάκια, το κακοβαλμένο καλάθι των σκουπιδιών, δημόσια αποτύπωση της τουαλέτας και ιδεολογικό στοιχείο εξευρωπαϊσμού... στραβοβαλμένος εξευρωπαϊσμός...
Οι εντέχνως κουρεμένοι θάμνοι είναι το σύμβολο της αργομισθίας...
Αυτά που βλέπουμε εδώ, εκτός από χαρακτηριστικά της πασοκικής αισθητικής είναι και το εμφανές υπόλειμμα αυτών που "Φάγαμε μαζί" κατα τη ρήση του κορυφαίου στελέχους. Διότι το πράγμα αρχίζει κλιμακωτά. Από το Στέγαστρο Καλατράβα που πρέπει να είναι το πιο ακριβό, και τη Γέφυρα Ρίου Αντιρρίου που δεν έχουμε πια προϊόντα να περάσουμε, φτάνουμε στα συμπράγκαλα του κάθε χωριού σαν εμφανές ίζημα αυτού που απέμεινε από υπερτιμολογήσεις έργων για να φαγωθεί το χρήμα...
Γι αυτό και η αισθητική του πασόκ, είναι μια αισθητική κόστους ευκαιρίας. Συνωστισμένη ,επείγουσα, άσκεφτη... υλικό αντίστοιχο του αόρατου κλεμμένου χρήματος...
Ο Τσαρούχης έλεγε κάποτε να δίνουμε τα λεφτά στους κλέφτες πολιτικούς, αλλά να τους απαγορεύουμε να κάνουν έργα... διότι περισσότερο κακό κι από το ότι κλέβουν, είναι ότι μας φιλοδωρούν με τα σκουπίδια των έργων τους...
Και βέβαια το εμφανές δημόσιο υπόλειμμα όσων φάγαμε μαζί δείχνει της αισθητική η οποία χαρακτηρίζει και το ιδιωτικό εμφανές από τα φαγωμένα... και το αισθητικό επίπεδο της κυβερνώσας μάζας της χώρας γενικώς...
Το ερώτημα είναι αν τους βρήκε ο μεγάλος λαϊκός ηγέτης ή αν τους διαπαιδαγώγησε... ή και τα δυο. Ή τον διαπαιδαγώγησε η ανθεκτικότητά τους να τον ακολουθούν. Ότι ο πάτος του βαρελιού της ελληνικής κοινωνίας είχε τόση λάσπη να φέρει στην επιφάνεια είναι κάτι που θα απασχολήσει τον ιστορικό του μέλλοντος, ίσως και σε αγγλική γλώσσα...
Υ.Γ. Οι Αριστεροί και ειδικά οι φωτισμένοι, ίσως καταλάβουν ότι υπήρξαν το κλωτσοσκούφι ενός αισθητικού άλλοθι, με τις νησίδες υψηλής αισθητικής που ανεχόταν η κλεπτοκρατία
και κάποτε για να τους βουλώνει το στόμα... Τις συνέπειες μόλις άρχισαν να τις πληρώνουν....
Στον Κώστα Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου